۱۴۰۳/۲/۱ ۱۳:۳۵
| تاريخ: ۱۳۹۸ سه شنبه ۳ ارديبهشت ساعت ۱۸:۱۶ | بازدید: 1332 نظرات: 0 کد مطلب: 10880 |
غذا، کشاورزی و منابع طبیعی
کامیل علم شاهی
تشکیل تمدن انسانی از 10000 هزار سال پیش به طور گسسته ای ریشه در نزدیکی با رودخانه‌ها، گیاهان و حیوانات دارد. موفقیت در این تلاش وافر جهت تشکیل یک سازمان هدفمند، منجر به تغییرات شدیدی در نحوه و مکان زندگی انسان شد. کشاورزی انسان ها را از یک زندگی عشایری به یک موجود در سکونتگاه های دایمی و نیمه دایمی هدایت کرد. حتی تغییر چگونگی ارتباط انسان با یکدیگر و نحوه ارتباط آنها با زمین را تغییر داد.
رشد بی سابقه جمعیت جهانی در قرن بیست و یکم، با پیشرفت های قابل توجهی در زمینه کشاورزی، بهداشت عمومی و تکنولوژی امکان پذیر شد. انقلاب سبز، محصولی با عملکرد بالا و تکنیک های پیشرفته رو به رشد را در کشورهای در حال توسعه به ارمغان آورد. بهبود تغذیه و سلامت در اکثر نقاط جهان از دستاوردهای این ارمغان بوده است. با این وجود، رشد مداوم، به احتمال زیاد، نیاز به زمین های بیشتری برای آبگیری گیاهان و آب و افزایش فشار بر زیستگاه ها و منابع طبیعی دارد.
امروزه روش های پیشرفته کشاورزی و تکنولوژی مدرن باعث شده است که ما بتوانیم مواد غذایی بیشتری را در سیاره زمین به بار بیاوریم و به طور هم زمان جنگل ها و دیگر منابع طبیعی را نیز محافظت نماییم. با این حال، هزینه های مرتبط با روش های سودآوری، شامل وابستگی های سنگین به آفت کش ها و کودها، برای ما بسیار زیاد خواهد بود. انتقال این مواد شیمیایی خطرناک (آفت کش ها و کودها) از زمین های کشاورزی به رودخانه ها می تواند بر کیفیت آب دریاچه ها و رودخانه ها تاثیرگذار باشد. در غیاب اقدامات پیشگیرانه از سوی دولت ها، فرسایش خاک هم چنان یک مشکل زیست محیطی جدی است. روش های آبیاری کلاسیک که در بسیاری از نقاط جهان مورد استفاده قرار می گیرد، می تواند منجر به تخریب سنگین منابع آبی در مناطق خشک شود و اگر نادرست مدیریت شود، می تواند منجر به افزایش ذخایر نمکی شده که به نوبه خود به شدت کیفیت خاک را کاهش می دهد.
در دنیای امروز، مهم ترین چالش یافتن راهی برای افزایش تولید غذا با حداقل کاهش تخریب محیطی است. تحقیقات قابل توجهی در این راستا در کشورهای توسعه یافته و دیگر کشورها برای حفظ خاک و جلوگیری از فرسایش، از جمله حفاظت از خاک و کنترل استفاده از آفت کش ها، کود و آب، انجام شده است.
استفاده از آفت کش ها و روش های جدید اصلاح ژنتیک یا "مهندسی ژنتیک" هم چنان بحث برانگیز است. به منظور کاهش وابستگی به آفت کش ها، روش هایی مانند کنترل بیولوژیکی (استفاده از گونه های دیگر برای کنترل آفات) و اصلاح نژاد سنتی (تغییرات DNA، بازسازی نشانگرها) برای افزایش ویژگی های مثبت و استفاده از بیوتکنولوژی برای ایجاد محصولات مقاوم در برابر آفات ها، مورد آزمایش قرار گرفته است. در حالی که کنترل بیولوژیکی با استفاده از گونه های طبیعی و جهش یافته به طور کلی پذیرفته شده است ولی توسط تولید کنندگان ارگانی، استفاده از عوامل ژنتیکی کنترل شده با حذف DNA یا اضافه کردن صفات جدید به دلیل نگرانی در مورد تاثیرات بالقوه آنها هنوز پذیرفته نشده است.
