استفاده از سلاحهای شیمیایی دولت ترکیه علیه مردم کرد زبان عفرین در سوریه

آوات رستمیانی

بازرس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت

اقدام بعضی از دولتها در خاورمیانه با نام ایجاد دموکراسی، چالش جدی را در بنیاد دموکراسی خواهی بوجود آورده، ادعایی که لفافه ای بر واقعیات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی کشیده و به قالبی از دموکراسی که تهی از محتوا می باشد بدل گشته است. ایده‌ی دموکراسی برای خاورمیانه نرمش نابجا و مضحکی بود که در ید عده ای دیکتاتور تازه به دوران رسیده مچاله شد در حالیکه خاورمیانه قبل از دموکراسی می توانست با لیبراسیون سیاسی پیوند بخورد و از آن بهرمند شود.

بحث پیرامون خاورمیانه نیازمند بررسی نظام مدیریتی است که مدعی انجام رسالت تاریخی (خاورمیانه بزرگ) در خاورمیانه می باشد که هیچگونه سنخیتی با مدیریت کارامد، سیاست گذاریهای درست و برنامه ریزیهای همه جانبه ی متتاسب با موزائیک قومی، دینی و فرهنگی منطقه ندارد لاجرم رخدادهای ناخوشایند متعدد و تولد فاجعه ها همچنان تداوم می یابند کمااینکه کشتار مردم بی گناه در حمله به عفرین و استفاده از گازهای شیمیایی بر گستره‌ی رسالت تاریخی مبتنی بر منافع سیاسی دول مدعی حقوق بشر تحلیل راهبردی قضیه می باشد.

دموکراسی نوپای ترکیه گرفتار واپسگراترین و پیشامدرن ترین ایدئولوژی در دوران مدرن کنونی گشته است. حکومتی با جوهره اسلامی از نوع اخوان السلمین (عدالت و توسعه) از طریق زندانی کردن هزاران روزنامه نگار، فعال سیاسی و مدنی پیوند خود را با توتالیتاریسم ، بیش از پیش گره زده است و با تدلیس صدور دموکراسی به همسایه ی خود از جمله سوریه (آنهم بخش کردنشین) که کانتونهای آنها بانی اولین سیستم دموکراسی اخیر در منطقه می باشند به جنگ نابرابر، کشتار کودکان و مردم بیگناه کرد زبان، ویران کردن اماکن مسکونی، بهداشتی و آموزشی (از جمله صد ها خانه ی مسکونی، چهل و هشت مدرسه، چندین تصفیه خانه آب و...) دست یازیده است.

اقدامات سبوعانه ی فوق تعریفی منفی از قدرت و عروج توتالیتاریسم اردوغانی می باشد که اکنون استفاده از سلاح شیمیایی را علیه مردم همیشه مظلوم کرد زبان تجویز کرده، بصورتیکه سکوت جامعه ی جهانی نسبت به این جنایات، مفهوم دموکراسی و گسترش آن را در سطح جهانی به دروغی مضحک بدل کرده است.

حمله‌ی شیمیایی اخیر دولت ترکیه نمونه ای آشکار از جنایت علیه بشریت بوده و در امتداد جنایات شیمیایی دیگر ازجمله بمباران شیمیایی سردشت، زرده ی کرمانشاه، حلبچه و... می باشد که به دلیل نبود واکنش لازم و عزم راسخ جامعه جهانی در سطح بین الملل از جمله سازمان opcw و مدافعین حقوق بشر به تداوم آن و از قبحیت افتادن موضوع شده است. دعوای مزمن دیکتاتورها با ملت کرد درگستره ی تاریخ را می توان پیش فرض رویکرد فکری دانست که آنها در حاشیه ی حق زیستن قرار دارند. امری که زمینه ساز انفال و مصیبت های دیگر مانند شیمیایی کردن آنها بوده است. انفعال دول قدرتمند نسبت به فاجعه ی شیمیایی عفرین در چند روز اخیر جز در توجیه عدم مخاطره‌ی منافع سیاسی - اقتصادی قدرتهای جهانی خلاصه نمی شود.

از آنجا که قبول چنین جنایاتی بر فراز نظامهای دیکتاتوری به افول دموکراسی خواهی در منطقه و گسترش جنایات دیگر بدل میگردد با ابراز انزجار از تکرار آنها ( این بار توسط دولت ترکیه) هر نوع حمله‌ی شیمیایی و کشتار غیر نظامیان را محکوم و از سازمان opcw استدعا دارد نسبت به پیگیری قاطعانه و محکومیت کامل چنین تراژدی، اقدامات لازمه را مبذول نماید.