آموزش مثبت‌نگری و تاثیری آن بر تعارض والدین و نوجوانان

منصوره رستگاری نجف آبادی، دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مشاوره مدرسه از دانشگاه اصفهان در پایان‌نامه خود با عنوان «بررسی تاثیر آموزش مثبت‌نگری بر تعارض والد ـ نوجوان و سازگاری اجتماعی دختران»، با راهنمایی دکتر عذرا اعتمادی به بررسی این موضوع پرداخته است.

این پژوهش از نوع نیمه تجربی با گروه آزمایش و کنترل و طرح پیش آزمون ـ پس‌آزمون با پیگیری یک ماهه بود و جامعه آماری آن شامل دختران 13 تا 16 ساله شهر نجف آباد در سال تحصیلی95 _ 94 بود.

روش نمونه‌گیری هدفمند بود که از میان داوطلبان شرکت در طرح آموزشی، 30 نفر از دخترانی که در آزمون‌های تعارض والد ـ نوجوان نمرات بالا و در آزمون سازگاری اجتماعی نمره پایینی گرفتند، به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند.

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر آموزش مثبت‌نگری بر تعارض والد ـ نوجوان و سازگاری اجتماعی دختران اجرا شد.

ابزار پژوهش شامل مقیاس تاکتیک‌های تعارض موری ‌ای استراس (1990)، مقیاس‌های نگرش فرزند نسبت به پدر و مادر والتر دبلیو هودسن (1992)، پرسشنامه تعارض والد ـ نوجوان همتی (1391) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی کالیفرنیا (1953) بود.

9 جلسه آموزش مثبت‌نگری بر روی نوجوانان گروه آزمایش و مادران آنها انجام شد و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS-23 و روش واریانس اندازه‌های مکرر تحلیل شدند.

نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که آموزش مثبت‌نگری بر تعارض والد ـ نوجوان در زمینه تاکتیک‌های رفع تعارض نوجوانان، نگرش نوجوانان نسبت به والدین در زمان تعارض و تعارض نوجوانان با والدین و سازگاری اجتماعی دختران موثر است.

بنابراین می‌توان از برنامه آموزش مثبت‌نگری در مدارس و مراکز مشاوره جهت کاهش تعارض والد ـ نوجوان و افزایش سازگاری اجتماعی نوجوانان استفاده کرد.