۱۴۰۴/۲/۲۹ ۲۰:۱
| تاريخ: ۱ اسفند ۱۴۰۳ ساعت ۸:۳۹ | بازدید: 456 نظرات: 0 کد مطلب: 24055 |
امید، اکسیر حیات فردی و اجتماعی و سدّی مستحکم در برابر یاس
بسیاری از اندیشمندان و صاحب‌نظران بر این نکته حیاتی تاکید می‌ورزند که امید، عامل بنیادین در انجام امور سترگ و دستیابی به پیشرفت‌های چشمگیر است. در واقع، امید همچون نیرویی محرکه، انسان و جوامع را به سوی اهداف والاتر سوق می‌دهد و بدون آن، هرگونه گام رو به جلو و تحقق توسعه‌ای پایدار، عملاً با مانع روبرو خواهد شد. امید، بذر انگیزه را در دل‌ها می‌کارد و با آبیاری مداوم آن، درخت موفقیت را به بار می‌نشاند.
از سوی دیگر، با ژرف‌نگری در آموزه‌های ارزشمند دینی، درمی‌یابیم که ناامیدی، ریشه در وسوسه‌های شیطانی و القائات منفی دارد. این افکار مخرب، همچون زهری آرام، در جان انسان نفوذ کرده و او را از تلاش و تکاپو باز می‌دارد. علاوه بر این، یاس و نومیدی از رحمت و گشایش پروردگار، نه تنها یک وضعیت روحی نامطلوب، بلکه مانعی بس عظیم در مسیر رشد و تعالی فردی و جمعی به شمار می‌رود و بر اساس برخی تعالیم، از جمله گناهان بزرگ محسوب می‌گردد.
امیدواری به آینده‌ای روشن، به عنوان یکی از اساسی‌ترین نیازهای یک جامعه پویا و بالنده، همواره باید مورد توجه قرار گیرد. در عصر کنونی که شاهد تلاش‌های گوناگون برای تزریق بذر یأس و ناامیدی، به‌ویژه در میان نسل جوان و آینده‌ساز جامعه هستیم، وظیفه داریم با تبیین دستاوردها، پیشرفت‌ها و ظرفیت‌های گوناگون کشور در عرصه‌های مختلف علمی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی، شعله امید را در دل‌های عموم مردم فروزان‌تر سازیم. در این راستا، بهره‌گیری از ظرفیت‌های رسانه‌ای و فضای مجازی برای روشنگری و ارائه تصویری واقعی و امیدوارکننده از آینده، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
همان ضرب‌المثل دیرین که "آدمی به امید زنده است"، حقیقتی انکارناپذیر را بازگو می‌کند. ما باید این باور عمیق را در تار و پود جامعه نهادینه سازیم که امید و امیدواری، لازمه‌ی حیاتی برای بقای فردی و شکوفایی جمعی است. بدون این اکسیر حیات‌بخش، بنیان‌های زندگی مادی و معنوی بشر به تدریج فرو خواهد ریخت. هنگامی که امید از زندگی انسان‌ها رخت برمی‌بندد، انگیزه برای هرگونه فعالیت سازنده، خواه در سطح فردی و خواه در مقیاس اجتماعی، به محاق می‌رود و جامعه‌ای که دچار رخوت، انفعال و بی‌انگیزگی گردد، هرگز طعم شیرین موفقیت را نخواهد چشید. بنابراین، حفظ، تقویت و ترویج امید در جامعه، نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت اجتناب‌ناپذیر برای تضمین پویایی، پیشرفت و دستیابی به آینده‌ای سربلند و شکوفا است.
|
