تصاویر مادون قرمز و اثبات فناوری فرازمینی‌ها در مهار ستاره‌ها

در عصر مدرن، جستجوی حیات فرازمینی نیازمند یک ذهن منحصر به فرد است. یک محقق باید گشاده رویی و خلاقیت زیادی داشته باشد تا چیزی فراتر از دانش فعلی ما از جهان را تصور کند. در عین حال، اگر قرار است آنها را جدی بگیریم، پژوهشگر باید مهارت کافی برای تجزیه و تحلیل تصاویر نجومی پرقدرت را از طریق ابر محاسبات، هوش مصنوعی یا ابزارهای دیگر هم داشته باشد. محققان پروژه هفایستوس (Hephaistos) در سوئد، تلاشی را جهت شناسایی آثار حیات بیگانه در کیهان، آغاز کرده اند. آنها اخترفیزیکدانان و اخترشیمیدانانی هستند که به طور گسترده در جهان پخش شده و رویایی مشترک دارند، رویای آنها این است که "جهان قابل مشاهده ممکن است نشانه هایی از تمدن های دور و در عین حال ناشناخته داشته باشد".

در اوایل سال جاری، گروهی از محققان سوئدی مقاله‌ای منتشر کردند که در آن استفاده از یادگیری ماشینی برای بررسی مجموعه داده‌های بزرگی از تصاویر مادون قرمز برای سیاره کشف شده دایسون، شبکه‌هایی از ماهواره‌های بیگانه که انرژی را از یک ستاره جمع‌آوری می‌کنند، منتشر کرد. این ایده قدیمی بود، اما رویکرد هوش مصنوعی در کار این دانشمندان جدید بود.

اریک زاکریسون، رهبر پروژه هفایستوس (Hephaistos) می‌گوید: «اگر می‌خواهید این کار را انجام دهید، باید چیزی را امتحان کنید که قبلاً امتحان نشده است. در مقاله منتشر شده پروژه هفایستوس (Hephaistos) هفت نامزد فضایی را برای تحقیقات بیشتر شناسایی کرده اند مانند ستاره هایی که به نظر می رسید توسط چیزی شبیه به یک کره دایسون احاطه شده بودند. تنها چند ماه پس از انتشار، تیم تحقیقاتی دیگری نتایج پروژه هفایستوس (Hephaistos) را زیر سوال بردند. حقیقت هنوز در حال بررسی است.

بسیاری از فرضیه های خوب، از داستان های علمی- تخیلی آمده اند و این فرضیه ها به ویژه در جستجوی تمدن های بیگانه بسیار تاثیرگذار است. فریمن دایسون ایده اولیه کره های دایسون را به اولاف استاپلدون نسبت داد. همانطور که مشخص است، رمان علمی- تخیلی گسترده استاپلدون در سال 1937، Star Maker، فقط اشاره ای کوتاه به تمدن بیگانه ای دارد که می تواند انرژی ستارگان را جذب کند. از این خط، دایسون تصور کرد که یک جامعه فناوری پیشرفته به ناچار به خورشید خود برای منبع تغذیه فراوان و ثابت روی می آورد. به گفته زاکریسون، یک تصور غلط رایج در مورد کره های دایسون از نام آن ها می آید. به احتمال زیاد، یک کره دایسون در واقع یک سیاره نیست. در عوض، شبکه ای از ماهواره ها در مدار یک ستاره خواهند بود. ماهواره‌ها انرژی را از ستاره دریافت می‌کنند، دقیقاً مانند پانل‌های خورشیدی که انرژی نور را از خورشید ما برداشت می‌کنند.

وقتی پروژه هفایستوس (Hephaistos) به دنبال دایسون اسفرز رفت، مدل خود را طوری برنامه‌ریزی کرد که ستاره‌هایی را شناسایی کند که تا حدی توسط اجسامی که به نظر می‌رسید می‌توانند ماهواره‌های جمع‌آوری انرژی باشند، پنهان شده بودند. سپس، هر نتیجه‌ای را که می‌توانستند از طریق داده‌های خراب یا «پدیده‌های اخترفیزیکی» شناخته‌شده توضیح دهند، حذف کردند. زاکریسون توضیح می‌دهد: «مشکل این است که اجرام نجومی وجود دارند که مادون قرمز را نیز به شما می‌دهند و شما می خواهید از شر آنها خلاص شوید". تصاویری که از هفت نامزد این پروژه گرفته شده است، بسیار شبیه یک قالیچه است که سطح آن را گرد و غبار پوشانده است. این شرایط از گرمای شدید تولید شده توسط همجوشی هسته ای یک ستاره معین بوجود آمده است و محققان به آن خرده های شکلات نیز می گویند. مانند هر جسم جامدی، آنها گرمای شدید ستاره را از دید پنهان می کنند. با این حال، هر یک از خرده‌های شکلات ها، مقدار قابل‌توجهی از تشعشعات مادون قرمز را که محققان انتظار دارند ماهواره‌های جمع‌آوری انرژی از خود ساطع کند، منتشر می‌کند.

تیم بریتانیایی که نتایج پروژه هفایستوس (Hephaistos) را زیر سوال برد، به رهبری اخترفیزیکدان Tongtian Ren، یک نظریه جایگزین ارائه کرد. به گفته محققان، خرده‌های شکلات پروژه هفایستوس (Hephaistos) تداخلی از کهکشان‌های داغ و پوشیده از غبار در پیش‌زمینه بود. اساساً غبار فضایی تابیده شده، نه تمدن بیگانه، مسئول این پدیده بوده است.

زاکریسون اذعان می کند که به نظر می رسد سه تا از نامزدها، کهکشان های داغ و پوشیده از غبار باشند. اما راز هنوز حل نشده است. هنگامی که رن و همکارانش نقد خود را منتشر کردند، به نظر می رسید که چشم انداز تمدن های بیگانه در نزدیکی، یک بار دیگر در تخیل جمعی علاقه مندان به بیگانگان ماندگاری خود را از دست بدهد. با این حال، چهار نامزد دیگر پروژه هفایستوس (Hephaistos) هنوز در انتظار تایید یا رد هستند.

زاکریسون با اشاره به مخفف جستجوی هوش فرازمینی (SETI) می‌گوید: قدمت رادیو SETI به دهه 1960 برمی‌گردد. در آن زمان، آنها تلسکوپ مادون قرمز نداشتند. ستاره شناسی وارد عصر داده های بزرگ شده است، بنابراین ما این پایگاه داده ها از میلیاردها جرم در آسمان داریم.