حیات چگونه پس از بزرگترین رویداد انقراض زمین ادامه یافت

حدود ۲۵۲ میلیون سال پیش، بزرگترین رویداد انقراض روی زمین رخ داد به نحوی که تقریبا تمام موجودات زنده آن زمان از میان رفتند، اما همانطور که می‌دانیم حیات بر روی این سیاره آبی ادامه یافت، ولی چگونه؟

رویداد انقراض پرمین-تریاس، که تقریباً ۲۵۲ میلیون سال پیش اتفاق افتاد، در محاوره به عنوان «مرگ بزرگ» شناخته می‌شود، زیرا به شکلی حیات روی زمین را محو کرد که تقریباً به طور کامل به آن پایان داد. این شدیدترین رویداد انقراض در تاریخ کره زمین است. با این حال، زندگی تجدید شد و تحقیقات جدید نشان می‌دهد که جاندارانی مانند کرم‌ها و میگو‌ها - حیواناتی که از مواد آلی موجود در ته اقیانوس تغذیه می‌کنند - اولین حیواناتی بودند که از نظر جمعیت و تنوع زیستی توانستند خود را بازیابی کنند.

برای رسیدن به این نتیجه، دانشمندان، با توجه به تاریخگذاری لایه‌های بستر دریای چین، به بازیابی رد فسیل‌های پرداختند که متعلق به این دوره زمانی بود. البته باید خاطر نشان کرد که انچه مورد مطالعه این دانشمندان قرار گرفت آثار فسیل‌های باستانی بود نه خود فسیل ها، زیرا چنین جانداران نرم تنی از خود فسیل بجا نمی‌گذارند بلکه اثر آن‌ها بر روی سنگ‌ها به عنوان فسیل باقی می‌ماند.

مایکل بنتون، دیرینه شناس دانشگاه بریستول در بریتانیا، می‌گوید: «ما توانستیم رد فسیل‌هایی را از ۲۶ بخش، در طول کل مجموعه رویداد‌ها که نشان دهنده ۷ میلیون سال زمان است، بررسی کنیم. با شناسایی جزئیات در ۴۰۰ نقطه نمونه‌برداری، ما در نهایت مراحل بازیابی همه حیوانات از جمله بنتوس، نکتون و همچنین این حیوانات با بدن نرم در اقیانوس را بازسازی کردیم». از آنجایی که حیوانات نرم بدن هیچ اسکلتی برای به جا گذاشتن ندارند، رد فسیل‌ها برای بررسی نحوه زندگی این موجودات حیاتی است. این تیم تحقیقاتی همچنین توانستند فسیل‌های بدن را در مطالعه خود بگنجانند تا ببینند چگونه گونه‌های دیگر توانستند پس از در دسترس قرار گرفتن این ذخیره‌های غذایی، شروع به احیا کنند.

ژوکیان فنگ، دیرینه‌اکولوژیست دانشگاه علوم زمین چین می‌گوید: «بحران انقراض پایان دوره پرمین - که برای حیات روی زمین بسیار ویران‌کننده بود - به دلیل گرم شدن کره زمین و اسیدی شدن اقیانوس‌ها ایجاد شد، اما حیوانات بازمانده مورد اشاره ممکن است از قابلیت‌هایی برخوردار بودند که ارگانیسم‌های اسکلتی برای نجات از این شرایط فاقد آن بودند. در واقع، ردیابی داده‌های فسیلی ما انعطاف پذیری حیوانات نرم بدن را در برابر CO2 و گرمای بالا را نشان می‌دهد. این مهندسان اکوسیستم ممکن است نقشی در بازیابی اکوسیستم اعماق دریا پس از انقراض شدید دسته جمعی داشته باشند.»

این دانشمندان می‌گویند؛ زندگی ابتدا در عمیق‌ترین آب‌ها شروع به بازگشت کرد. هنگامی که فیدر‌های رسوبی تا حد زیادی گسترش یافتند، جانداران دیگری مانند بازوپایان، بریوزوآر‌ها و دوکفه ای‌ها - که عمدتاً بی تحرک و اغلب در کف اقیانوس زندگی می‌کنند – تجدید حیات یافتند، اما بسیار دیرتر. حدود ۳ میلیون سال طول کشید تا ساکنان رسوبات نرم بدن به گستردگی پیش از انقراض بزرگ برگردند. رویداد انقراض پرمین-تریاس حدود ۸۰ تا ۹۰ درصد از حیات دریایی روی زمین را از بین برد، بنابراین جای تعجب نیست که تجدید حیان اینقدر طول بکشد. با افزودن سوابق فسیلی به داده‌ها در کنار فسیل‌های نرم تنان، دانشمندان می‌توانند تصویر کامل‌تری از اتفاقات بعدی به دست آورند.

تصور می‌شود تغییرات آب و هوا، گرم شدن کره زمین، افت اکسیژن و افزایش اسیدی شدن اقیانوس‌ها محرک‌های اصلی انقراض بزرگ هستند و البته این بدان معناست که یافته‌های جدید می‌توانند آگاهی‌های بیشتری در مورد آنچه در دوران حاضر اتفاق می‌افتد به ما بیاموزد. با درک اینکه چگونه حیوانات خاصی پس از رویداد انقراض بزرگ زنده ماندند و تجدید حیات کردند، بهتر می‌توانیم بفهمیم که چگونه این موجودات ممکن است در دوره گرمایش فعلی که در حال گذراندن آن هستیم زنده بمانند و کدام گونه می‌تواند انعطاف‌پذیرترین باشد. نتایج این تحقیق در Science Advances منتشر شده است.