جاودانگی سرمایه های نمادین در قلب ملت ها

سرمایه های نمادین یعنی رسیدن به اوج قله هر یک از پنج سرمایه های؛اقتصادی، فرهنگی، انسانی، سیاسی و اجتماعی یک ملت و کشور است. یکی از بنیادی ترین محورهای توسعه، رشد و بالندگی یک جامعه، حفظ و گسترش سرمایه های نمادین آن است.

فرهیختگان هر جامعه اعم از شاعران، نویسندگان، صاحب نظران و اندیشمندان، سیاستمداران و... در صورت فراگیری و ماندگاری شان بخشی از این سرمایه عظیم نمادین آن جامعه هستند.

هرچند اصل قاعده باید بر این پایه استوار باشد که سُمبل های فرهیختگی یک جامعه در دوران حیات خود قدر ببینند و ثمره تلاش و همّت خود برای اعتلای هویت متشکل و همه جانبه ملت خویش را  با دیدگان سر شاهد باشند و با عواطف انسانی شان درک و لمس نمایند.

گاهی اوقات سیر ایام حیات سرمایه های ذکر شده بنابه شرایط واقتضائات روزگار از مسیر حوادثی می گذرد که امکان و زمینه این ارج نهادن ها ممکن است در زمان زنده بودشان  فراهم نگردد.

بنابراین رسالت تک تک آحاد یک ملت و شهروندان یک جامعه است به ویژه کسانی که امکانات و مسؤولیتی در این حوزه در اختیار دارند و علاقه مند به پویای و توسعه یافتگی جامعه خود هستند،باید با تمام و امکان و به هر شیوه ای که برایشان مقدور است در پاسداشت این سرمایه ها وانتقال مناسب این میراث گران بها به نسل های بعدی از هیچ کوششی دریغ ننمایند.

همچنانکه اشاره گردید شاعران و نویسندگان یکی از سرمایه های فرهنگی جوامع هستند و در صورت به اوج رسیدن به سرمایه نمادین و ماندگار تبدیل خواهند شد.

ملت کورد یکی از این ملت های پویایی است که علی رغم چالش ها و موانعی که برای  اتلاف و تخریب اندوخته های فرهنگی اش به شیوه های گوناگون و تحت عناوین متفاوت صورت گرفته است و به نوعی ستم مضاعف فرهنگی و... گرفتار آمده است بااین وجود، همواره در راه الگو برداری و ماندگار نمودن سرمایه های خود حتی اگر باانتقال سینه به سینه این میراث هم شده از تلاش و همّت اش باز نیاستاده است.

تقدیم صدهاشخصیت،رهبر،سیاستمدار،هنرمند،نویسنده، ادیب،عالم دینی و... که بخشی زیاد از آن ها نه تنها به جامعه کورد میراث خطیری تقدیم نموده اند بلکه با برجا گذاشتن آثار، خدمات و حتی سبک زندگی شان همه مردم سرزمین خود و جامعه بشری را هم مرهون خود ساخته اند. تنها بخشی از سهم این ملت در این راستا بوده است.

مردم جامعه ما حتی اگر با نام گذاری اسامی فرزندان، محل کسب و کار، معابر، کوچه و خیابان های محل سکونت شان هم شده است  از تلاش برای ماندگاری سرمایه و اندوخته های  هویت بخش، ملت خود دریغ ننموده اند.

عبدالرحمن شرفکندی (ماموستا هه ژار موکریانی) یکی از این شخصیت های نامدار، ماندگار و جاودانه نه تنها برای ملت کورد زبان بلکه جامعه ایران و منطقه  است. ایشان با تقدیم آثار و شاهکارهای در حوزه ادبیات و فرهنگ جامعه خود در قالب تألیف و ترجمه های متعدد و ناب، آوازه اش را بر زبان عام و خاص جاری و جاودانه ساخته است.

اگرچه دوران حیات ماموستا «هه ژار» حاکی از آن است که ایشان هم از زمره شخصیت های است که کوران حوادث و شرایط روزگار مجال کام گرفتن از جایگاه رفیع و قدر دیدن ها در خور را از وی ربوده است. به هرحال اکنون کم ترکسی است که نام و آوازه این خلاق شاهکارهای ادبی و پیروز و سربلند میدان افتخار آفرینی برای  شهروندان جامعه اش را نشنیده باشد و در گوشه ای از طاقچه ذهن و دل خود صندوقچه ای از محبت و علاقه مندی و احترام برای ایشان تعبیه نکرده باشد.

بنابراین سرمایه های نمادین پیوست ژرفای روح، ذهن و قلب یک ملت هستند. پس تجلی آن ها در قالب یک پیکر و ... تنها بخش عینی و ظاهری قضیه است. کاریزماهای یک ملت با آثار و خدماتی که ارائه نموده اند. نام و یادشان بر پیکر هویت ملی جامعه  شان حک شده است. پس ماجراهای از قبیل آنچه چند روز قبل به طرزی بسیار ضد فرهنگی و در قالب یک حرکتی سخیف، حرمت شکنانه و ناجوانمردانه پای پیکر استاد فرزانه ماموستا هژار موکریانی در شهرستان مهاباد آتش افروزی نمودند از منزلت رفیع و شهرت خطیر آن ها نخواهد کاست. چنین اقداماتی با هر توجیه و از جانب هر شخص و طیفی باشد، نماینگر اوج دگم اندیشی و جمود فکری است. تجربه تاریخی نشان داده است که محبوبیت و مقبولیت عام سرمایه ای نیست که اتفاقی و ناگهانی بدست آمده باشد لذا این حرکات با هوشمندی مردم قطعاً نتیجه خلاف تصور طراحان و مجریان خواهد داشت. مردم هوشیار ما با  ارج نهادن بیشتر و بهتر به سرمایه های نمادین خود در زمان حیات شان و پاسداشت،نشر و گسترش هر چه بیشتر و گسترده تر آثار و خدمات آن ها الگو برداری از سبک زندگی، کار و مقاومت شان، پس از مرگ این فرهیختگان عملاً اثر این گونه  اقدامات هدفمند تخریب گر را خنثی خواهند نمود.