۱۴۰۳/۸/۹ ۶:۷
| تاريخ: ۱۳۹۹ چهارشنبه ۴ تير ساعت ۲۲:۵۰ | بازدید: 1300 نظرات: 1 کد مطلب: 14976 |
ورزش درخت کرم خوردەای کە در حال احتضار است!
سارا صادق زادە(مربی ورزشهای همگانی و فعال مدنی)
گزافە گویی نیست گر بگوییم سست ترین بنیاد اجتماعی ما ورزش و جامعەی گریزان از آن است. کە متاسفانە این روزها با شیوع بیماری کرونا آسیب پذیرتر و سست بنیادتر نیز شدە است.
همە یا لااقل آن دستە از کسانی کە دور و نزدیک با ورزش و حاشیەهای آن آشنا و درگیر هستند بە این امر نیز واقفند کە متولیان این بخش، باغبانانی بی حاصل بیش نیستند. مربیان زحمتکشی کە همچون معلم، آموزگار و مانند یک کارگر با عرق جبین روزگار می گذرانند و تا بە امروز هیچگاە لب بە اعتراض نگشودەاند و هموارە این جملە ورد زبانشان بودە و هست (نە شعارشان!)
"مربیگری شغل نیست عشق است"
اما عشق را اجحاف تا کی؟!
معشوقی کە تا تقی بە توقی می خورد آنچە قهر و عتاب است بر سرش آوار می شود تا کی تاب مقاومت و ممارست دارد؟
مشکلاتی کە قبل از شیوع بیماری وجود داشت اما اکنون پررنگتر و غیرقابل تحملتر شدە است.
مشکلاتی همچون کمبود یا نبود اعتبار کافی برای هیئت ها و تیمهای ورزشی، نبود بیمە و امنیت شغلی، واگذاری مکانها و سالنهای دولتی بە بخش خصوصی، اجارەهای سرسام آور، عدم رسیدگی کافی و نبود امکانات لازم و...
و اما نکتەی قابل ذکر دیگری کە همە بە آن واقفیم این است کە قبل از شیوع این بیماری منحوس هم ما جامعەی سالمی نداشتیم، کم تحرکی، غذای ناسالم، هوای آلودە و معضلات روانی، اجتماعی کە در قالب انواع مرض ها مردممان را گرفتار و اسیر دارو و درمان کردە بود در حال حاضر هم کماکان تهدیدی بالقوە بە شمار می آید.
در طول سالیان متمادی متولیان بخش پزشکی، ورزشی برای مقابلە با معضلات فوق و مقابلە با دارو درمانی، سعیشان بر سوق دادن مردم بە طرف ورزش، تحرک و پویایی بودە است.
اما متاسفانە همانطور کە در ابتدا عنوان شد، جامعەای کە خود از انواع دردها رنج می برد و عملا جزو جوامع ناسالم بە شمار میرود اکنون با رنجی مضاعف روبرو شدە است.
چە بسا متولیان و مربیانی کە برای همگانی کردن ورزش و تشویق بە تحرک و پویایی از جان و مال خود مایە گذاشتند کە متاسفانە با تعطیلی اماکن ورزشی و در خانە ماندنها همەی آنها زایل شد!
اکنون و با شرایط بوجود آمدە، باید شاهد دورنمایی بسی خطرناکتر از گذشتە و حتی حال حاضر باشیم!
کافیست برآورد کنیم؛ ویروس، تبعات و بار روانی کە بر دوش جامعە گذاشتە است و بار مضاعف ِ صدمات ناشی از ترک ورزش و عدم تمایل بە بازگشت و از میان رفتن شور و شوقی کە لازمەی ورزش و پویایی است.
و اما اکنون چە باید کردها و هجمەای عظیم از این قبیل سوالات ذهن همەی ما را درگیر کردە است.
چە کار باید کرد؟
آیا این معضل بیشتر فردیست یا اجتماعی؟
آیا تعطیلیهای منقطع می تواند زنجیرەی انتقال را قطع کند؟
صدمات ناشی از ترک ورزش و عدم بازگشت را چگونە میشود ارزشیابی کرد؟
همە میدانیم کە یکی از راههای مبارزە با انواع بیماریها تقویت ایمنی بدن از طریق ورزش و فعالیت جسمانی است. آیا تشویق بە رعایت بهداشت فردی و عمومی و دادن امکانات آن بهتر از ترک ورزش نیست؟
امنیت در سایەی کم تحرکیست یا پایبند بودن بە اصول بهداشتی؟
و اما سخنی بی پردە با مسئولان ورزشی؛
آیا هجمەای در مراجعە بە باشگاهها و مکانهای ورزشی مشاهدە کردەاید کە تعطیل می کنید؟
بە جرات می توان گفت تعداد ورزشکاران در هیچ باشگاهی از تعداد انگشتان دست بیشتر نبودە است و همین امر خود معضل و مشکلی شدە است برای باشگاهدارها و مربیان کە حتی در پرداخت اجارەی سالن با مشکل روبرو شدەاند.
" لطفا چارەای دیگر بیاندیشید."
همچون استفادە از تسهیلات بدون پیش شرط از صندوقهای بیمەای کە سالیان سال است از بیمەی ورزشکاران پر می شود عملا بدون بازدهی!
امروز همان آیندەایست کە بیمە آن را هدف و جزو مبانی تاسیسش عنوان کردە است. استفادە از آنرا تسهیل و مقرر گردانید.
با اعمال مقررات و پروتکلهای بهداشتی و آموزشهای جامع، ورزشگاهها را بە مکانی امن و قابل اعتماد تبدیل کنید.
