۱۴۰۳/۱/۳۱ ۶:۷
| تاريخ: ۱۳۹۸ يکشنبه ۲۵ اسفند ساعت ۲۲:۲۸ | بازدید: 1447 نظرات: 0 کد مطلب: 14367 |
ما را بە خِیْرِ تو اُمید هَست، تنهایمان مگذار
پژمان اسمعیل نژاد
در این روزهای کرونایی کە تمام فکر و ذکرمان بە این مهمان ناخوانده و مغضوب معطوف گشته، حساب بسیاری از مسائل مادی از دستمان در رفتە است. بازارها کساد و درآمدها بە مرز صفر رسیده است.
اگر غم نان، اجارە بها و تمامی خسرانهای کشیده را به استرس‌های جاری و ناشی از ویروس کرونا بیافزاییم واقعا شاید باور بیاوریم کە بە یک افسردگی یا کرونای روحی نزدیک می‌شویم.
با من همسفر شوید تا با غمی بزرگتر آشنایتان کنم. غمی جانکاه و خیلی نزدیک...
تصور کنید در این اوضاع خانوادەای را با یک بیمار با شرایط خاص، سرطانی، کلیوی، معلول حرکتی و ذهنی ... که توان نگهداری و درمان روزانه، هفتگی و ماهانە وی را ندارند؟ احتمالا نزدیکترین راه عضویت در یک نهاد حمایتی است. نهادهایی کە مردم‌نهاد هستند و ازقضا آنها هم دیگر نایی برای ایستادن و بقا ندارند. نهادهایی کە از سبد حمایتی دولت اگر هم سهمی داشتە باشند آنقدر ناچیز است کە کفاف هزینەهای بسیار جزئی را هم نمی‌دهد.
در این روزهای سخت باید بیشتر هوای آنهایی را داشت کە به هوای ما زندەاند. بە یادشان باشیم و در روحشان امید بدمیم. نگذاریم کرونا آنها را بیش از پیش از یادمان ببرد. نزدیک‌اند. با یک جستجوی ساده از گوگل پیدایشان میکنیم.
