«پيمان مام شريفي» دانشجوي كارشناسي ارشد روان‌شناسي است و 6 سالي است كه به‌عنوان مدرس و عضو سازمان جوانان، به جمعيت هلال‌احمر پيوسته. او در دوره هاي آموزشي طرح ملي پيمان شركت كرده و حالا پايان نامه ارشد خود را به بررسي رابطه فعاليت هاي داوطلبانه و احتمال گرايش به اعتياد اختصاص داده است.
او مي گويد: «ايده اي كه در طرح ملي پيمان ارایه شده ايده اي بسيار قوي است. من به‌عنوان دانشجوي روان‌شناسي در دوره هاي آموزشي اين طرح شركت كردم. بعد از اينكه به محله دروازه غار آمدم تا پيمايش محلي خود را در زمينه اعتياد آغاز كنم، ديدم فضايي كه استادان آموزشي اين دوره ها ترسيم كرده بودند چقدر به فضاي واقعي زندگي در حاشيه شهرها و محله هاي آسيبي نزديك است. اما طرح ملي پيمان نقاط ضعف هايي هم داشت كه اگر برطرف شوند، مي توانند اين طرح را به طرحي بسيار موفق در زمينه كاهش آسيب-هاي اجتماعي تبديل كنند.»
او اين نقاط ضعف و قوت را در مطالعاتش براي پايان نامه كارشناسي ارشد به دست آورده است: «يكي از ايراداتي كه به اين طرح مي توان گرفت اين است كه در اجراي طرح ملي پيمان، كميت جاي كيفيت را گرفته است. يكي از پيشنهادهاي من براي بهبود اين طرح اين است كه به جاي اينكه به دنبال آموزش افراد بيشتر باشيم، اين آموزش ها را هدفمندتر كنيم.
براي مثال آموزش افرادي كه در زمينه ها و رشته هاي مرتبط با آسيب هاي اجتماعي تحصيل و پژوهش كرده‌اند مي توانست در اين طرح مفيدتر باشد. طرح ملي پيمان، طرحي است كه اگر استمرار نداشته باشد، اثربخشي خود را از دست مي دهد. براي مثال فردي كه مشاوره شده و ذهنيتي براي زندگي دور از اعتياد دريافت كرده است، براي ادامه راه هم به همراهي نياز دارد. اگر اين افراد را امسال توجيه و سال بعد به حال خود رها كنيم دلسرد مي شوند. از طرف ديگر اين افراد اغلب الگو و راهنمايي براي سبك ديگري از زندگي ندارند. براي همين راحت‌ترين راه پيش رو را دنبال مي كنند و دير يا زود به سمت اعتياد روانه مي‌شوند.»
او آگاهي را مهمترين عامل در مؤثر بودن طرح مي داند اما يكي از نقاط ضعف طرح را برآورد نكردن اثربخشي آن مي داند: «اثربخشي طرح ملي پيمان روشن نيست. براي مثال ما نمي دانيم دقيقاً چند نفر از كساني كه در دوره هاي آموزشي شركت كرده‌اند، به‌طور كامل آموزش ها را دريافت كرده و در ذهنيت خودشان تمام اصول را پذيرفته اند. از نظر پژوهشي، تا زماني كه اثربخشي طرح روشن نشود، نمي توانيم با قطعيت در مورد موفقيت طرح صحبت كنيم.»
مام شريفي از تحقيق در مورد كار داوطلبانه و ارتباطش با اعتياد مي گويد: «يكي از تحقيقاتي كه من انجام داده ام، بررسي گرايش به اعتياد در افرادي است كه در فعاليت هاي داوطلبانه مشاركت مي كنند. اين تحقيقات نشان داد كه ميزان گرايش اين افراد به اعتياد بسيار كم است. نتيجه اي كه از اين پژوهش دستگيرمان شد اين است كه فعاليت هاي اجتماعي و داشتن حس مؤثر و مفيد بودن، مي تواند عامل محركي براي دوري از اعتياد باشد.»