درحالی جام ۲۰۱۴ با شکوه و استقبال جهانی در مهد فوتبال دنیا، برزیل برگزار شد که تیم ملی فوتبال ایران پس از هشت سال دوری از رقابت های جام جهانی و با اقتدار و بعنوان تیم اول گروهش در آسیا به مرحله پایانی این رقابت ها راه یافت و خیلی زودتر از وعده موعود، برای رقیبان آسیایی، آفریقایی، اروپایی و آمریکایی اش خط و نشان کشید.

کارلوس کی روش مربی نام آشنای جهانی، در اولین تجربه مربیگری اش با این تیم توانسته بود ترکیبی موفق از بازیکنان داخلی و لژیونرها را روانه میدان کند، نام هایی بزرگی مانند: اشکان دژاگه و رضا قوچان نژاد، از اسامی بزرگی بودند که در دل لیست کی روش جای داشتند و به همراه ستارگان دیگر داخلی، قوت قلب و مرکز ثقل تیم ملی فوتبال ایران محسوب می شدند.

اگر چه بازی اول در برابر نیجریه و کسب نتیجه مساوی صفر بر صفر نتیجه رضایت بخشی برای ما به حساب می آمد، اما در بازی دوم و در برابر تیم آرژانتین (نائب قهرمان همان دوره جهان) با حضور اعجوبه مستطیل سبز، لیونل مسی تا پایان وقت معمول بازی تیم ایران در حال کسب شگفتی بزرگ تساوی و به دنبال آن امیدواری به صعود از گروه ۶ این مسابقات بود که جادوگر آرژانتینی در دقیقه ۹۱ با یک ضربه فنی، همه آرزوهای تیم ملی ایران را بر باد داد!

این گل لئو، چنان روحیه تیم را به هم ریخت که بازی آخر ایران و بوسنی هرزگوین، بعنوان ضعیف ترین حریف احتمالی تیم ملی فوتبال ایران در گروه شش را تحت الشعاع قرار داد و یاران کی روش در آخرین بازی گروهی با نتیجه سه بریک و با تنها گل زده رضا قوچان نژاد، به حریف بوسنیایی هم باختند و با یک امتیاز در انتهای جدول گروه F قرار گرفتند و حذف شدند.

کارشناسان فوتبال،قبل از بازی بارها تاکید کرده بودند که لئو مسی،زهر دار و خطرناک است و یک لحظه غفلت از این سوپر استار می تواند کار دست ایران بدهد و متاسفانه همینطور هم شد و تیم ما با غفلت در ثانیه های آخر بازی از لئوی خطرناک، که آن زمان پی در پی توپ طلای بهترین بازیکن دنیا را درو می کرد، زهر خورد و باخت و چمدان امتیاز واحدش را برای بازگشت به کشور بست.

جام جهانی ۲۰۱۸ در حالی در روسیه آغاز می شود که فرایند صعود ایران به جام جهانی بسیار ساده تر از دور قبل،به همراه کارلوس کی روش نام آشنا،در دومین تجربه جام جهانی اش با این تیم به سرانجام رسید و ایران بعد از برزیل،دومین تیم صعود کننده به جام جهانی لقب گرفت.

هم گروهی با مراکش، اسپانیا و پرتغال، سه تیم قدر قدرت دو قاره آفریقا و اروپا، تکرار داستان پیش بینی های جام جهانی ۲۰۱۴ از دیدگاه کارشناسان است، احتمال برد در برابر مراکش چغر و گرفتن یک تساوی شیرین از پرتغال سوای هر نتیجه در برابر ماتادورهای غول کش، می تواند ضمانت اولین صعود ایران به دور حذفی باشد و کارشناسان این احتمال را خوشبینانه و اما در دنیایی شگفتی ساز فوتبال دور از دسترس نمی دانند.

اما نکته مهم در این دوره از بازی ها نیز، رویارویی ایران و پرتغال با حضور CR7 مشهور، بعنوان بهترین بازیکن جهان چند سال اخیر مستطیل سبز است،کریستیانو رونالدو چنان تاثیر گذار و خطرناک است که هر لحظه غفلت مدافعان از حرکات انفجاری و ویران کننده او می تواند رویایی دیرینه ایران در صعود به دور بعدی را مجددا به سراب تبدیل کند.

یک ضرب المثل قدیمی می گوید: مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید می ترسد، ضربه فنی ناگهانی مسی در ۲۰۱۴ که در حقیقت امضای سند حذف تیم ایران از گردونه ادامه رقابت در جام جهانی برزیل بود، بنحوی تصادفی و کاملا مشابه در روسیه ممکن است توسط بهترین بازیکن سال ۲۰۱۷ جهان تکرار شود و این موضوع شرایط خطرناکی را برای مربی، کادر فنی، بازیکنان و همه دوستداران تیم ملی و حتی هر ایرانی هوادار فوتبال، رقم زده است، کارشناسان فوتبال بر این باورند که رونالدو به میزان مسی و حتی شاید بیشتر از این اعجوبه آرژانتینی می تواند در حذف تیم ایران از مرحله مقدماتی نقش ایفا کند و  مربی پرتغالی تیم ایران باید برای مهار این فوق ستاره خطرناک هموطنش چاره ای اساسی اندیشیده باشد.

چند هزار کیلومتر دورتر از کشور روسیه و تیم های گروه B جام جهانی و استادیوم کرستوفسکی شهر زیبا و تاریخی سن پترزبورگ، بدور از جنجال و هیاهوی مخاطرات انفجاری حرکات کریس در احتمال تکرار تاریخ و حذف تیم ملی از گردونه رقابت ها و فارغ از خاطره تلخ حذف ایران به وسیله مسی، ضلع سوم یک بازیگردان غیر فوتبالی که اتفاقا از طرف فدراسیون فوتبال، پیراهن افتخاری شماره ۱۲ تیم ملی را نیز دریافت کرده است، این سوال را در اذهان متبادر می کند که روحانی در کجای این بازی قرار دارد؟ و در شرایط سنگین تحریم و تبعات منفی آن، عدم اقدام و چاره اندیشی روحانی می تواند خطرناکتر باشد؟ یا ضربه های مسی و رونالدو؟

فارغ از تب و تاب جام جهانی و در گیر و دار به گل نشستن کشتی برجام، حسن روحانی، یار شماره ۱۲ تیم ملی فوتبال و رئیس جمهور ایران، یک سال اول از نیمه دوم هشت ساله این مسئولیت خطیر را در حالی آغاز کرده است که با چالش های متعدد در زمینه های سیاست خارجی و داخلی و از همه مهمتر با یک بحران همه جانبه اقتصادی روبروست، بحرانی که روزنه دید و نوک مگسک تفنگ آن مستقیما معیشت آسیب پذیرترین قشرهای اجتماعی را نشانه گرفته است.

تبعات منفی خروج آمریکا از برجام و عدم قطعیت در همراهی و تعهد اروپائیان نسبت به این توافق بین المللی و به دنبال آن ظهور و بروز گرانی های کمرشکن در بازار ارز و سکه و تاثیر آنها در افزایش قیمت سایر کالاهای اساسی مانند: دارو و مواد غذائی از قبیل برنج و روغن و گوشت و مرغ به همراه پر کشیدن قیمت خودرو و مسکن شرایط نابسامان و رقت باری را برای قشر متوسط و کم درآمد جامعه،رقم زده است!

عدم توانایی دولت روحانی در اعمال نظارت بر بازار و کنترل قیمت ها و فقدان شفاف سازی در تشریح دلایل این بحران اقتصادی و اکتفا نمودن به پروژه حباب خوانی و حباب سازی و کاذب پنداری نرخ ها، در حالی رقم می خورد که ظهور حباب های آخرین نفسهای اقشار فرودست جامعه، در سطح دریای متلاطم گرانی، تورم، رکود، در حال به واقعیت پیوستن است و متاسفانه کسی نیست که با دیدن این حباب های نفس گیر و خفه کننده این گروه کثیر آسیب پذیر بانگ برآورد:

"این بازی خیلی خطرناک است، حسن!" حتی خطرناک تر از بازی با تیم های قهرمان یا نائب قهرمان فوتبال جهان!