البته برای این نوید از جیب تمامی مردم کشورمان هزینه می‌شود. دریاچه‌ای که بسیاری از بهترین‌های تاریخ کشورمان را درآغوش پرمهرش نمک‌گیر کرده بود، حالا اما از اینکه بهشت خیالی مطالعات توجیهی انبوه مشاوران، جای خود را به هزینه‌ پرشدن داده، بیمناک شده است، آینده‌ای که هرآن ناگزیر به تاج‌های بی‌نشان انبوه سدها و کانال‌های خشکیده چشم دوخته و نمک بر زخم خود بساید. اگر که نیک بنگریم، آنچه بر سرنوشت دریاچه ارومیه گذشت را باید برای تمامی عرصه مدیریت و مردم کشورمان بار دیگر از سر «نوشت». مردمی را نیز که بخشی از متخصصان و ماهرانش در این چرخه زوال چه‌بسا نیستی آفریدند باید مورد پرسش قرار دهیم تا تنها به صندلی‌ها خیره نشویم. باید در پند آخرین دریاچه، به این باور تلخ برسیم که بسیاری از ما برای دستیابی به کرسی آرزو‌های خود به هر شیوه‌ای دست می‌یازیم؛ شیوه‌هایی که می‌توانند رویاروی آرمان‌های ملی هم قرار بگیرند. ‌ای کاش برای باز‌سازی دریاچه ارومیه هم‌زمان به باز‌سازی ساختاری فرهنگ اجتماعی و مدیریتی خود نیز بپردازیم؛ ساختاری که از پستوی چرخه مشاور - کارفرما -پیمانکار و مهر‌های کلیشه‌ای سازمان حفاظت محیط‌زیست خارج شود و در داوری آگاهان صاحب‌نظر قرار گیرد. آیا باز دریاچه دیگری برای پندآموزی به‌جا‌مانده است؟

 منبع: روزنامه شرق ـ شماره 2656