کارشناس پیشگیری و مبارزه با بیماری های واگیر معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی آذربایجان غربی با تاکید بر اینکه پیشگیری مهمترین راهکار مبارزه با هپاتیت به شمار می رود، گفت: این بیماری از راه خون منتقل شده و مراوده های روزمره عاملی برای انتقال آن محسوب نمی شود.

عبدالرحیم صمدزاده افزود: این بیماری خونی که به عفونت، التهاب و تورم کبد منجر می شود از راه خون و فرآورده های خونی از طریق مادر به جنین یا تماس جنسی انتقال می یابد.

وی اضافه کرد: وسایل آلوده مشترک نظیر وسایل دندانپزشکی، جراحی، حجامت، تیغ صورت تراشی، ختنه و دستگاه سوراخ کردن گوش از مهمترین راه های انتقال این ویروس به شمار می رود و خال کوبی و تاتو، دیالیز با وسایل آلوده و پیوند اعضای آلوده نیز از راه های دیگر انتقال این بیماری است. 

وی اظهار کرد: ویروس هپاتیت به علت مقاومت بالا می تواند هفت تا 10 روز بر روی سطوح باقی بماند و باعث انتقال آلودگی شود؛ به همین دلیل وسایل مشترک نظیر مسواک، شیشه شیر بچه، اسباب بازی، ظروف غذا، قیچی و ناخن گیر می توانند در انتقال بیماری نقش داشته باشند.

وی با تاکید بر اینکه معتادان تزریقی پر خطر ترین گروه از نظر انتقال بیماری شناخته می شوند، گفت: ویروس این بیماری از طریق دست دادن، در آغوش گرفتن، عطسه کردن، بوسیدن، نشستن در کنار فرد آلوده و دیگر تماس های معمولی منتقل نمی شود.

صمدزاده در خصوص علائم این بیماری اظهار کرد: علائم بیماری یک تا 6 ماه پس از ورود ویروس به بدن بروز می کند؛ هرچند 70 درصد موارد بدون علامت یا بدون یرقان است.

وی با اشاره به اینکه نحوه تظاهر بیماری با سن آلودگی ارتباط تنگاتنگ دارد، افزود: آلودگی در دوره نوزادی منجر به عفونت مزمن، پس از بلوغ در حدود 15 درصد موارد به عفونت مزمن دچار می شود ولی در بسیاری موارد خود به خود بهبود می یابد.

وی هپاتیت را به سه نوع حاد، مزمن و بدون علامت تقسیم کرد و ادامه داد: علائم هپاتیت حاد شبیه سرماخوردگی شامل تب، درد شکم، تهوع، استفراغ، درد و التهاب مفصل، ایجاد زردی در سفیدی چشم ها، ادرار تیره، بی اشتهایی و ضعف و خستگی بوده و علائم هپاتیت مزمن نیز ضعف و خستگی طولانی و در برخی موارد زردی و خارش است.

وی اضافه کرد: در آلودگی بدون علامت نیز فرد بدون هیچ گونه نشانه بالینی است ولی ویروس هپاتیت را در خون دارد و می تواند آن را به سایر افراد انتقال دهد؛ این افراد به درمان داروئی نیاز ندارند ولی خطر مزمن شدن هپاتیت در آنان زیاد است و باید هر 6 ماه یکبار توسط پزشک بررسی شوند.

به گفته وی نوزادان مادران آلوده، کارکنان بهداشتی و پزشکی در تماس با خون و فرآورده های خونی، معتادان تزریقی، افراد خانواده شخص آلوده، بیماران تحت درمان دیالیز، افرادی که دارای رفتارهای پر خطر جنسی هستند، پاکبان های شهرداری ها و افرادی که اقدام به خالکوبی و استفاده از وسایل شخصی دیگران چون تیغ، مسواک و ناخنگیر می کنند، بیشتر در معرض این بیماری قرار می گیرند.

صمدزاده بر پیشگیری از بروز این بیماری تاکید کرد و افزود: برنامه ریزی به منظور شناسایی ناقلان هپاتیت، انجام مراقبت های بهداشتی لازم جهت ممانعت از ابتلای دیگران، انجام آزمایش از نظر آلودگی به هپاتیت در مادران باردار و اقدام به موقع در پیشگیری از آلودگی نوزاد مادر آلوده، موارد تماس با سرسوزن آلوده و انجام واکسیناسیون از جمله موارد پیشگیری به شمار می رود.

وی اضافه کرد: در ایران و آذربایجان غربی از سال 1372 واکسیناسیون این بیماری در دستور کار قرار گرفته و تاکنون نیز ادامه یافته است.

هپاتیت یک بیماری شایع است که به عفونت، التهاب و ورم کبد گفته می شود و در اثر انواع ویروس ها، داروها، الکل و جایگزینی بافت چربی در کبد ایجاد می شود.

هپاتیت های ویروسی که جزو علل مهم درگیری کبد است، در اثر آلودگی با ویروس های این بیماری و همچنین ویروس های سرخک و سرخجه ایجاد می شود.

یکی از عوامل مهم هپاتیت های ویروسی، هپاتیتB است که برای اولین بار در سال 1956 میلادی در دنیا گزارش شد؛ اهمیت هپاتیت B شیوع زیاد این بیماری و همچنین عوارض مهم کبدی و خارج کبدی است. 

امروزه در جهان بیش از 350 میلیون نفر حامل این ویروس هستند و هر ساله حدود یک میلیون نفر در اثر این بیماری جان خود را از دست می دهند.

منبع: ایرنا