تاریخ: ۱۳۹۵/۱/۱۵
بازی زمین خواران و آلونک سازی به قیمت جان مردم در سیدآباد مهاباد
هاژه ـ مهاباد با شکلی ارگانیک از نظر شهرسازی از سال 1375 با محدودیت فضای فیزیکی برای توسعه و بحران مهاجرت روستا ـ شهری روبه رو بوده است و در حال حاضر 11 منطقه حاشیه نشین(اسکان غیر رسمی)در ادامه این روند قد علم کرده اند که هر یک دارای مشکلات عدیده اجتماعی ـ فرهنگی، اقتصادی ـ امنیتی و فیزیکی ـ زیرساختی می باشند.
 
سیدآباد از مناطقی بوده که در چند سال اخیر همواره مورد مناقشه سازمان شهرداری و نهادهای قضایی با ساکنان آن بوده که این موارد تنها صورت مساله می باشند و سوی دیگر و زوایای پنهان آن سودجویانی است که در نقش صیاد به صید مهاجران به وسیله طعمه های مصنوعی یا آلونک ها در حال رقم زدن فاجعه ای هستند که در پنهان جلو نموده و قوانین پاک کننده صورت مسئله اجرائیات و شهرداری نیز از کنترل آن عاجز و لزوم تصویب قوانین پیشگیری کننده و به هم پیوسته کاملا خالی است.
سیدآباد و مشخصا ساخت و سازهای غیرقانونی آن در منطقه ای واقع است که از نظر قوانین مصوب نه شهر محسوب می شود و نه روستا و نه سازمان شهرداری حاضر به قبول مسئولیت است و نه بنیاد مسکن، لیکن نقطه کور در شهر و محلی مناسب برای کسانی است که مشغول ساخت و سازهایی از هر نظر غیر قانونی و غیر استاندارد و در مجاورت با محل دفن پسماند مهاباد به شکلی گسترده رشد یافته و چه بسا در آینده ای نزدیک شاهد شیوع اپیدمی هایی گسترده در سیدآباد بطور اخص و شهر بصورت کلی خواهیم بود که به مراتب خطرناکتر از بیماری های عفونی و مشترک در بین انسان و حیوان است.
با نگاهی به مصوبات شهرداری و مدیریت پسماند در خصوص سیدآباد به وضوح می توان دید که حریم 500 متری برای این محل در نظر گردیده و هرنوع ساخت و ساز در این حریم، کاملا غیر قانونی بوده و بعد از این حریم نیز حریمی درجه 2 مشخص گردیده است که ساخت و ساز در این محدوده نیز ممنوع است. متاسفانه اکنون شاهد ساخت آلونک بر روی شیرابه پسماند مهاباد در این محدوده ها هستیم که فاقد هرگونه زیرساخت و خدمات شهری از جمله امتیاز آب، برق و... می باشد و تنها راه تامین آب این منازل و آلونک ها از چاههای آب غیر مجازی است که بر روی شیرابه پسماند حفر گردیده!
این جریانات نتیجه روبه رشد زمین خواری و ساخت وسازهای پرسود سرمایه دارانی است که با بی توجهی و بی رحمی تمام با جان مردم و مهاجرانی که به امید برخورداری فرزندانشان از امکانات آموزشی و رفاهی گرفتار طعمه مصنوعی یا همان آلونک هایی می شوند، بازی می کنند. حال اداره ها و سازمانهای ذیربط و شهرداری و شورای شهر بطور اخص با ساده ترین آزمایشات از آب و خاک منطقه ذکر شده و بازدید از محل می توانند به عمق این فاجعه پی ببرند و راه چاره ای علمی و کارشناسی در این باره بیابند و با پاک کردن صورت مسئله این فاجعه و نا عدالتی بزرگ را کم اهمیت جلوه ندهند.