در راستای تهیه مجموعه گزارش های هاژه از مناطق محروم و کمتر برخوردار شهر مهاباد و نشان دادن مشکلات و کمبودهای زیرساختی، اجتماعی و... ساکنان این محلات و انعکاس آن به مسئولان و در راس آن مدیریت شهری این بار به  محله های زمین های شهرداری و کانی صوفی رشید رفته و از نزدیک به بررسی مشکلات این محلات پرداخته ایم.

آنچه که در نگاه اول در این محلات به چشم می آید وضعیت نامناسب برخی کوچه ها و تنگ و باریک بودن، عدم آسفالت و بتن ریزی آن ها می باشد که بیشترین گلایه ساکنان نیز از همین شاخص زیرساختی بود که به گفته برخی از آنان در زمستان ها به خاطر بارندگی های صورت گرفته وضعیت غیر قابل تحمل و اسفباری را برایشان به وجود می آورد، طوریکه بیشتر آنان ترجیح می دهند از خانه خود خارج نشوند مگر از روی ناچاری و ضرورت.

دومین عاملی که در سیمای کلی برخی کوچه های مرتفع این محلات به چشم می آید وجود تانکرهای ذخیره آب در پشت بام ها و روی دیوارها است که نشان از قطعی های مکرر، فشار کم آب شرب و ذخیره سازی آن جهت استفاده در مواقع خاص دارد. برای بهتر درک کردن این وضعیت از چند نفر از ساکنان محلات جویای علت استفاده از این تانکرها در پشت بام خانه ها شدیم، به گفته آنان در طول 3 ماه تابستان تنها ساعتی خاصی از شبانه روز دارای آب آشامیدنی لوله کشی شهری هستند و هر روز در این ساعت های بخصوص مجبور به ذخیره آب در این تانکرها می باشند.

حال جای طرح این سوال پیش می آید که با توجه ادعای شهرنشینی و حتی شهرگرایی مسئولان چطور ممکن است برخی از محلات قدیمی و تاریخی اما فراموش شده شهر از ابتدایی ترین امکانات زندگی شهری بهره مند نباشند؟ آیا اگر پایگاه اجتماعی و اقتصادی ساکنان به صورت دیگری بود اینچنین مورد بی مهری و بی توجهی قرار می گرفتند؟ و...

کودکان زیر 10 سال این محلات به علت عدم وجود فضای بازی مناسب مجبورند در خیابان ها، کوچه ها و لای شن و ماسه ها بازی کنند و خانواده ها ناچارند تمام خطرات ناشی از این اقدام کودکانشان را تحمل کنند. به راستی مردم این محلات و دیگر محلات محروم و حاشیه شهر حق داشتن فضاهای بازی و تفریح سالم را ندارند؟

پای صحبت و درد دل عده ای از بانوان این محلات که نشستیم، عمق نابرابری های موجود را بیشتر احساس کردیم، خانمی می گفت مرکز بهداشت عمومی که یکی از شاخص های اصلی بهداشت و سلامتی است در فاصله ای بسیار دور از ما قرار دارد و ما مجبوریم برای رفتن به نزدیکترین مرکز بهداشت مسافت زیادی را طی نمایم.

عدم وجود امنیت خصوصا برای بانوان از دیگر موارد مورد اشاره ساکنان این محلات بود که گویا با توجه با وضعیت اقتصادی نامناسب در چند سال اخیر به شدت تشدید شده است.

نبود فضای سبز و پارک های محله ای از دیگر کمبودهای این محلات و جزو خواسته های بسیاری از ساکنان محلات بود که براساس قوانین شهرسازی در هر محله ای با 4 تا 5 هزار نفر جمعیت می بایست پارک های درون محله ای با فاصله مناسب و معقول از منازل مسکونی ایجاد شود تا فضایی مناسب و حداقلی برای کودکان، سالمندان و خانواده ها فراهم شود.

خواسته های ساکنان این محلات از مدیران و مسئولان شهری تنها فراهم کردن زیرساخت های اصلی و ساده شهرنشینی بود. رسیدن به عدالت فضایی و محیطی تنها در راستای برطرف کردن کمبودها، مشکلات و رفع تبعیض ها از محلات و مناطق شهری است که هدف اصلی مدیریت شهری و توسعه پایدار است.