تاریخ: ۱۴۰۴/۸/۲۹
پارکینگ اجباری و گرانی دلبخواهی در بیمارستان مهاباد
بیمارستان دولتی امام خمینی مهاباد، محلی که باید مأمن آسایش و درمان باشد، اما حکایت پارکینگ آن تبدیل به یک اجبار پرهزینه و قصه‌ای پرغصه شده است. شهرستانی با تنها یک بیمارستان فعال که علاوه بر مردم خود مهاباد، بار مراجعه‌کنندگان از شهرهای اطراف را نیز به دوش می‌کشد. حضور در این مرکز درمانی، نه یک انتخاب، بلکه یک الزام حیاتی است.
اما این الزام در بدو ورود، با یک اجبار دیگر گره می‌خورد، پارک خودرو در محوطه بیمارستان. چرا اجبار؟ چون در حوالی آن، هیچ گزینه‌ی معقول دیگری، نه عمومی و نه خصوصی برای پارک وجود ندارد. شهروند رنجور یا همراه بیمار، چاره‌ای جز تسلیم در برابر دروازه‌ی پارکینگ ندارد.
اینجاست که معضل آغاز می‌شود. پارکینگی دولتی که گویا به مزایده گذاشته شده و تبدیل به دستاویزی برای گران‌فروشی شده است. در ماه‌های اخیر، گزارش‌های متعدد مردمی به رسانه‌ها مخابره شده که همگی از قیمت‌های دلبخواهی و بدون ضابطه حکایت دارند. این یعنی هزینه‌ی سوء مدیریت و بی‌تدبیری‌های ساختاری، مستقیماً از جیب مردمی پرداخت می‌شود که در آسیب‌پذیرترین شرایط خود، یعنی بیماری یا همراهی بیمار به این مکان مراجعه کرده‌اند.
این پارکینگ روباز، فاقد حداقل امکانات رفاهی و ایمنی است. با این وجود، درآمد حاصل از مزایده‌ی آن، ظاهراً کمکی به زیرساخت‌ها یا بودجه‌ی شهرستان هم نمی‌کند و تنها ارمغان آن، افزایش اعصاب‌خردی، تنش و اعتراض مراجعه‌کنندگان است.
وضعیت در بخش سردخانه بیمارستان به اوج بی‌ملاحظگی می‌رسد. بستگان داغداری که برای تحویل جنازه عزیزان فوت‌شده‌شان مراجعه می‌کنند و ممکن است چندین خودرو داشته باشند، در اوج غم و اندوه، مجبورند هزینه پارکینگ را هم تقبل کنند. در حقیقت، گویی تسکین آلام مردم در اولویت متولیان این بخش قرار ندارد و دریافت هزینه‌، حتی در سوگ، بر هر چیز دیگری ارجحیت دارد.
این ماجرا تنها به پارکینگ ختم نمی‌شود. محوطه و حیاط بیمارستان نیز نمونه‌ی دیگری از آشفتگی است. طراحی مار و پله و پیچ در پیچ تردد در حیاط، گواهی است بر بی‌نظمی و بی‌انضباطی در طراحی‌های سال‌های گذشته که نمادی از بی‌مدیریتی ریشه‌دار است.
لذا از مدیر جدید شبکه بهداشت و درمان مهاباد و رئیس بیمارستان انتظار می‌رود، برای حل این معضلات ساختاری و رفتاری، نه با وعده، بلکه با اقدامات عملی و محسوس وارد عمل شوند. پارکینگ بیمارستان باید به عنوان یک خدمت ضروری تلقی شود، نه یک منبع درآمد پرریسک که با تحمیل هزینه و تنش، بر درد بیماران می‌افزاید.