سفر یک روزه وزیر ورزش و جوانان به مهاباد، قاعدتاً باید نویدبخش جهشی در توسعه زیرساخت‌های ورزشی منطقه‌ای باشد که سال‌هاست از کمبود امکانات رنج می‌برد. اما در عمل، این سفر چیزی فراتر از یک مانور تبلیغاتی و تکرار مکررات نبود.
اصل قضیه ساده است، وزیر می‌آید، وعده می‌دهد، عکس یادگاری می‌گیرند و می‌رود و آنچه برای مردم و جامعه ورزشی مهاباد می‌ماند، نه یک پروژه تکمیل‌شده، بلکه همان گرد و غبار وعده‌هایی است که روی زمین مانده‌اند.
احمد دنیامالی وزیر ورزش و جوانان در بازدید از اماکن ورزشی، تصمیماتی برای توسعه و تجهیز گرفتند. این جمله‌بندی در ادبیات اداری، همواره معنایی جز «کاری انجام نشده است و شاید در آینده هم نشود» ندارد. اگر قرار بر اقدام عاجل بود، چرا باید پس از سال‌ها نیاز و انتظار، باز هم به مرحله «تصمیم‌گیری» برسیم؟ تصمیم برای تجهیز، آن هم در زمانه‌ای که ورزشکاران ما نیازمند امکانات روز هستند، یک خبر نیست، بلکه اعترافی است به کم‌کاری‌ها.
اما دستاورد این سفر به مهاباد ۱۰ میلیارد ریال اعتبار و دو مرحله بسته ورزشی اعلام شده است. برای درک ابعاد این اعتبار خیره‌کننده، کافی است آن را تبدیل به ارقام ملموس کنیم. ۱۰ میلیارد ریال، یعنی تنها یک میلیارد تومان! این مبلغ، در برابر هزینه‌های سرسام‌آور کنونی ساخت و تجهیز یک مجموعه ورزشی حتی در مقیاس کوچک، رقمی کاملاً ناچیز، بلکه مضحک است. این مبلغ شاید به سختی کفاف خرید چند دستگاه تردمیل و تعدادی توپ برای کل شهرستان را بدهد، نه توسعه زیرساخت‌ها.
نکته دردناک‌تر اینجاست که با یک حساب سرانگشتی، می‌توان گفت هزینه سفر یک روزه وزیر و تیم همراه او شامل پرواز، تشریفات، اسکان و ایاب و ذهاب، می‌تواند به راحتی از همین مبلغ یک میلیارد تومانی که به عنوان هدیه یا اعتبار اعلام شده، پیشی بگیرد.
مسئولانی که چنین اعتباری را به عنوان دستاورد بزرگ مطرح می‌کند، یا سطح توقع مردم خود را بسیار پایین در نظر گرفته‌اند، یا از واقعیت‌های اقتصادی و نیازهای زیرساختی مردم شهرستان فاصله دارند. همچنین وظیفه نماینده، مطالبه‌گری جدی و تضمین بودجه‌های کلان و عملیاتی است، نه افتخار به بودجه‌ای که در حد یک کمکِ سر دستی است.
بخش دیگر سفر بازدید از اردوی تیم ملی روئینگ و استادیوم ۸ هزار نفری مهاباد بود. اعلام حمایت وزارتخانه برای توسعه زیرساخت‌های ورزشی و تقویت ورزش‌های آبی هم در همین راستا اعلام شده است. این جملات کلی و وعده‌های مبهم، دردی از ورزشکاران نمی‌کاهد. ورزش‌های آبی مهاباد به حمایت نیاز ندارند، بلکه به تخصیص بودجه معین و زمان‌بندی دقیق برای اتمام پروژه‌ها و احیای امکانات موجود نیازمندند چرا که وعده‌های توخالی، جز هدر دادن وقت و دامن زدن به ناامیدی ثمره‌ای ندارند.
سفر وزیر ورزش و جوانان به مهاباد، اگرچه در ظاهر حامل پیام توسعه بود، اما در عمل بیش از آنکه نقطه‌ی عطفی برای جهش زیرساخت‌های فرسوده منطقه باشد، به مثابه تکرار یک سناریوی نخ‌نماشده بود. اعطای اعتبار ۱۰ میلیارد ریالی (معادل یک میلیارد تومان) که شاید حتی از هزینه‌های تشریفاتی خود سفر کمتر باشد، به عنوان دستاورد بزرگ، نه تنها نماد حمایت قاطع نیست، بلکه نشان‌دهنده‌ی درکی ضعیف از نیازهای مبرم و واقعی جامعه‌ی ورزشی مهاباد است. مادامی که اقدامات، در حد وعده‌های کلی و ارقام ناچیز باقی بماند، مردم و ورزشکاران این شهرستان چاره‌ای جز دست‌و‌پنجه نرم کردن با گرد و غبار کمبودها و ناامیدی از پروژه‌های نیمه‌تمام نخواهند داشت. توسعه زیرساخت‌ها، نه با عکس‌های یادگاری، بلکه با تزریق بودجه‌های کلان، مشخص و عملیاتی محقق می‌شود.