دانشمندان مدت‌هاست که مجذوب اکسی‌توسین بوده‌اند. این هورمون اغلب با عنوان «هورمون عشق» شناخته می‌شود زیرا در تقویت پیوندهای عاطفی و افزایش رفاه روانی نقش دارد. فراتر از عملکردهای اجتماعی، اکسی توسین اکنون به دلیل تأثیر قابل توجه بر فرآیندهای شناختی، مانند یادگیری و حافظه، قابل توجه قرار گرفته است.
در یک مطالعه مهم، محققان دانشگاه علوم توکیو درک جدیدی در مورد نحوه تاثیر اکسی توسین بر حافظه در حیوانات کشف کردند، کشفی که می‌تواند پیامدهای عمیقی برای درمان اختلالات شناختی انسان مانند زوال عقل داشته باشد.
به نقل از آی‌ای، دانشمندان بررسی مسیرهای عصبی و مکانیسم‌های سیگنال‌دهی فعال شده توسط اکسی توسین را آغاز کردند. تحقیقات آنها درک عمیق‌تری از اثرات این هورمون بر مغز و پتانسیل آن به عنوان یک عامل درمانی ارائه می‌دهد. بر اساس پژوهش‌ها، پیش از این با استفاده از مدل‌های موش مبتلا به بیماری آلزایمر، پیشنهاد شده بود که اکسی توسین ممکن است یک گزینه درمانی جدید برای زوال عقل باشد.
آکیوشی سایتو(Akiyoshi Saitoh)، استاد دانشگاه علوم توکیو می‌گوید: برای بررسی بیشتر این موضوع، در این مطالعه، پژوهشگران نقش اکسی‌توسین درون‌زا را در عملکرد شناختی موش بررسی کردند.
به گزارش ایسنا، این کار با استفاده از روش‌های فارماکوژنتیک برای فعال کردن نورون‌های اکسی‌توسین در نواحی خاص مغز انجام شد. سپس عملکرد شناختی موش‌ها با استفاده از وظیفه تشخیصی جدید (NORT) مورد ارزیابی قرار گرفت. رویکرد جدید این پژوهش شامل فعال کردن نورون‌های اکسی توسین در هسته هیپوتالاموس پارا بطنی(PVN) مغز و مشاهده تأثیر آنها بر عملکرد شناختی بود، آزمایشی که برای ارزیابی عملکرد حافظه استفاده می‌شود.
محققان دریافتند که فعال کردن این نورون‌ها تأثیر عمیقی بر حافظه تشخیصی بلندمدت اشیا دارد، اگرچه حافظه فضایی کوتاه‌مدت را تغییر نداد. یکی از مهم‌ترین یافته‌های این پژوهش، شناسایی SuM به عنوان منطقه‌ای حیاتی بود که در آن اکسی توسین فرآیندهای حافظه را تسهیل می‌کند.
فعال‌سازی نورون‌های اکسی توسین در هیپوتالاموس پارا بطنی منجر به افزایش فعالیت در SuM و بخشی از هیپوکامپ شد که به نقشش در شکل‌گیری خاطرات شهرت دارد. این نشان می‌دهد که اثرات اکسی توسین بر حافظه از طریق مسیرهای عصبی خاصی که هیپوتالاموس پارا بطنی و SuM را به هم مرتبط می‌کنند، انجام می‌شود.
این مطالعه در نشان دادن نقش اکسی توسین در حافظه تشخیص اشیا پیشگام بوده است و عملکردهای شناختی گسترده‌تر این هورمون را نمایان می‌کند. پیامدهای آن برای درک و درمان زوال عقل به طور ویژه قابل توجه است.
سایتو خاطرنشان می‌کند: این باور به طور گسترده پذیرفته شده است که زوال عقل در شرایطی که افراد تنهایی یا مشارکت اجتماعی محدودی را تجربه می‌کنند، با سرعت بیشتری پیشرفت می‌کند. با این حال، زیربنای علمی این پدیده تا حد زیادی مبهم باقی مانده است. تحقیقات ما برای روشن کردن نقش حیاتی یک محیط محرک است که اکسی توسین را در مغز فعال می‌کند و به طور بالقوه پیشرفت زوال عقل را کاهش می‌دهد.
این تحقیق یک گام مهم رو به جلو در درک ما از نقش اکسی توسین در مغز است. این روش فرصت‌های جدیدی را برای توسعه درمان‌هایی با هدف تقویت عملکرد شناختی و کُند کردن پیشرفت بیماری‌هایی مانند آلزایمر فراهم می‌کند.