مرسدس با یادآوری سال ۱۹۶۳، شصتمین زادروز بنز ۲۳۰ SL را جشن گرفت. این خودرو که «دبلیو ۱۱۳ پاگودا» نیز نامیده می‌شد، نقطه عطفی برای مرسدس بنز از نظر ایمنی بود.
مرسدس بنز ۲۳۰ SL اولین بار در نمایشگاه خودروی ژنو در سال ۱۹۶۳ به نمایش درآمد. این خودرو بهترین بنز سری «دبلیو ۱۱۳» است جدا از جایگزینی دو مدل ، ۳۰۰ SL رودستر و ۱۹۰ SL، در محدوده سری بنزهای دبلیو ۱۱۳، مرسدس بنز ۲۳۰ SL مدل دبلیو ۱۱۳از نظر ایمنی نقطه عطفی برای مرسدس بنز بود.
قاب جمع و جور و ارتفاع پائین ۲۳۰ SL از سدان های مرسدس سری «W۱۱۱» مشتق شده است، این خودرو از نظر ارتفاع کوتاه و تقویت شده تا متناسب با خودروی اسپرت باشد. علاوه بر این، ۲۳۰ SL اولین خودروی اسپرتی بود که اصل «خودروی پایدار حامل سرنشین» را می‌توان برای آن به کار برد.
این ماشین مسافری دو نفره توسط فردریش گایگر طراحی شده است که دارای خطوط تمیز، ظاهر کلاسیک SL و یک ستاره مرکزی بزرگ در جلوپنجره رادیاتور است. سقف این خودرو که توسط پل براک طراحی شده ، سطح خمیده‌ای داشت که تا حدی به سقف معابد شباهت دات به همین دلیل نام مستعار پاگودا (به معنی معبد بودایی) را برای خودرو به ارمغان آورد.
مرسدس بنز در سال ۱۹۷۱ پس از ساخت ۴۸.۹۱۲ خودرو به تولید W۱۱۳ پایان داد. مرسدس بنز در طول دوره هشت ساله، SL را با سه موتور مختلف عرضه کرد، برخلاف مدل‌های ۳۰۰ SL و ۱۹۰ SL که تا سال ۱۹۶۳ تقریبا موتورهای آن‌ها تغییر نکرده بود. ۲۸۰ SL، موفق ترین نسخه از سری W۱۱۳ در ۱۹۶۸، با یک موتور ۲.۸ لیتری شش سیلندر خطی M۱۳۰ با قدرت ۱۷۰ اسب بخار (۱۲۵ کیلووات)، شتاب صفر تا صد کیلومتر در ۹ ثانیه و حداکثر سرعت ۲۰۰ کیلومتر در ساعت، عرضه شد.
مرسدس بنز ۲۳۰ SL علاوه بر موفقیت تجاری، در مسابقات اتومبیل رانی نیز موفق بود. یوگن بورینگر و کلاوس کایزر در رالی ماراتن ۵۰۰۰+ کیلومتر «اسپا-صوفیه-لیژ» در سال ۱۹۶۳ برنده شدند، در حالی که سال بعد، در همان رالی با ۲۳۰ SL به مقام سوم دست یافتند.