سیاوش احمدی

کشاورزان منطقه موکریان که از اولین روزهای بهار تمام سرمایه خود را صرف شخم، خرید بذر چغندرقند، کاشت، برداشت و حمل بار به کارخانه به صورت نقدی می کنند، ماهها پس از تحویل محصول به کارخانه های قند جهت دریافت مطالباتشان دستشان به جایی بند نیست.

آسیب پذیرترین قشر که تحت پوشش هیچ نهاد حمایتی نیستند و توانایی دریافت حاصل دست رنج چند ماهه شان ر اندارند. قشری که چند ماه طول می کشد که محصولشان به بار بنشیند می بایست چند ماه صبر کنند که مطالباتشان را دریافت کنند و این درحالی است که سودی که طی تنها چند ساعت عایددلالان بازار می شود بیشتر ازسود حاصله ی کشاورزان است. به عنوان مثال کارخانه های قند منطقه پس از ماهها تاخیر تصمیم گرفته اند بدهی های خود را به جای پول به صورت قند وشکر با کشاورزان تسویه کنند.
کشاورزان که راهی برای پول کردن حواله های قند و شکر ندارند آن را با زیر قیمت به دلالانی که گفته می شود نفوذ زیادی هم در کارخانه ها دارند می فروشند. یعنی زحمتکشان موکریان نه تنها پولی بابت تاخیر در دریافت مطالبات گیرشان نمی آید حتی حداقل سود دریافتی را باید در عرض چند ساعت با دلالان تقسیم کنند. باتوجه به کم آبی سال های اخیر، افزایش هزینه ها، کاهش بازدهی زمین های کشاورزی، عدم هرگونه امنیت شغلی ونداشتن حامی وهمراه در سیستم های اداری،آینده ی شغلی این بخش از مردم موکریان که درصد زیادی از جمعیت منطقه را تکشیل می دهند با خطر جدی مواجه می کند.