یک روانشناس درباره واکنش والدین هنگامی که کودکان به اصطلاح "وسط حرف بزرگترها می‌پرند"، گفت: در شرایطی که کودکان وسط حرف والدین می‌پرند، واکنش‌هایی تند از سوی والدین همچون "بچه نکن، وسط حرف من نیا" که همراه با ابراز خشم است، "نوازش منفی" محسوب شده و باعث می‌شود کودک تصور کند والدین با بیان این جملات به نوعی در حال توجه کردن به او هستند و اینگونه حتی ممکن است رفتارش تشدید شود.
به گزارش هاژه گوهر یسنا انزانی در گفت‌وگوبا ایسنا، با بیان اینکه کودکان از حدود ۴ و ۵ سالگی احساس می‌کنند محور عالم هستند و از این رو خود را در اولویت صحبت کردن می‌دانند، درباره چرایی اینکه برخی کودکان خود را به اصطلاح "قاطی حرف بزرگترها می‌کنند"، اظهار کرد: حدودا تا ۶ و ۷ سالگی زمان می‌برد تا کودکان آداب اجتماعی نظیر صبر کردن و صحبت کردن پس از تمام شدن سخن دیگران را یاد بگیرد و از این رو بعضا شاهد این امر هستیم که کودکان به هنگام صحبت والدین با یکدیگر و یا با دوستان و اقوام، حرف آنها را قطع کرده و وسط حرف آنها سخن می‌گویند.
وی در عین حال با بیان اینکه کودکان در سنین یاد شده "پریدن وسط حرف بزرگترها" را رفتاری زشت نمی‌دانند، ادامه داد: از سوی دیگر گاهی نیز کودکان در ارتباط با والدین دچار ترس‌هایی می‌شوند و از این رو وسط حرف آنها می‌پرند. برای مثال وقتی مادر در حال صحبت کردن با تلفن است کودک به اشتباه این رفتار مادر را تهدید تصور می‌کند و یا به دلیل ترس از طرد شدن و بی‌توجهی مادرنسبت به خود، وسط حرف او می‌پرد.
این روانشناس همچنین در ادامه سخنان خود به ارائه توضیحاتی درباره چرایی اینکه برخی نوجوانان وسط حرف بزرگترها می‌پرند نیز توضیح داد: معمولا بچه‌ها از ۶ و ۷ سالگی آداب اجتماعی نظیر صبر کردن، در انتظار نوبت بودن، حفظ آرامش و صحبت کردن پس از اتمام حرف دیگران را می‌آموزند. با این حال امکان دارد برخی نوجوانان درگیر اختلالاتی نظیر بیش فعالی باشند و یا مهارت‌هایی نظیر مدیریت هیجانات را نداشته باشند و از این رو وسط حرف دیگران بپرند. بنابراین در مورد نوجوانان باید بدانیم فرزند قصد دارد چه حرفی را به ما بزند و چرا می‌خواهد ابراز وجود داشته باشد و به نوجوان کمک کنیم تا به هویت مستقل برسند.
به گفته انزانی، نوجوانان در مرحله گذار از کودکی به بزرگسالی اند و از این رو ممکن است دوست داشته باشند برای ابراز وجود، وارد تصمیم گیری بزرگترها شده و حرف بزنند تا نظرات آنها شنیده شود.
وی با بیان اینکه نوجوانان به دنبال کسب هویت مستقل‌اند و از این رو ممکن است دوست داشته باشند درباره هر چیزی نظر دهند، تصریح کرد: والدین گاهی نسبت به مراحل رشد فکری، حسی، جسمی و رفتاری کودک و نوجوان ناآگاه هستند. باید بدانیم بچه‌ها کم کم برخورد مناسب را یاد می‌گیرند و از بچه ۳ ساله نمی‌توان انتظار داشت صبر فراوانی داشته باشد و در عین حال پس از ۶ و ۷ سالگی انتظار داریم با ورود بچه‌ها به مدرسه مهارت صبر کردن و به نوبت حرف زدن را بیاموزند و آن را رعایت کنند.
این روانشناس معتقد است که والدین باید درباره مراحل رشد سنی کودکان از کتب معتبر و یا مشاورین متخصص اطلاعات کسب کرده و در عین حال ترس‌های درونی خود را بشناسند و آنها را مدیریت کنند.
انزانی در پایان سخنان خود با یادآوری اینکه والدین باید هنگامی که کودکان و نوجوانان وسط حرف دیگران می‌پرند از "نوازش منفی" خودداری کنند، تاکید کرد: در چنین شرایطی بهتر است والدین تماس چشمی را با بچه قطع کنند و تماس کلامی و فیزیکی با او نداشته باشند. با او به هیچ وجه صحبتی نکنند و اگر فرزند توانست صبر کند، والدین می‌توانند او را برای این صبر تشویق کلامی کنند.
همچنین گاهی والدین می توانند از تکنیک ایفای نقش نیز استفاده کنند. به این معنا که پدر و مادر از طریق بازی با عروسک‌ها به فرزند خود صبر کردن را بیاموزند و یا اینکه در صحبت‌های خود با همسر درباره اهمیت صبر کردن و نپریدن وسط حرف دیگران توضیح دهند.