دانشمندان علوم اعصاب دریافتند که اندازه قشر بینایی اولیه در مغز ما رابطه مستقیمی با قدرت بینایی ما دارد.

گروهی از دانشمندان علوم اعصاب کشف کردند که اندازه قشر بینایی اولیه ما و مقدار بافت مغزی که برای پردازش اطلاعات بصری در مکان‌های خاصی از فضای بینایی اختصاص داده‌ایم، نقش مستقیمی در قدرت بینایی ما دارد. این مطالعه که در مجله Nature Communications منتشر شده، در واقع ارتباط جدیدی بین ساختار مغز و برخی رفتار ما از جمله قدرت دیدن را آشکار می‌سازد.

به گزارش هاژه به نقل از فرارو، از بسیاری جهات، چشم به عنوان یک دوربین و شبکیه نیز به عنوان فیلم عکاسی (یا CCD در یک دوربین دیجیتال) عمل می‌کنند. با این حال، ما در واقع هیچ چیزی را بدون مغز خود نمی‌بینیم، زیرا سیگنال‌های بصری چشم از طریق عصب بینایی به مغز می‌رسد و در آنجا پردازش می‌شوند. در این میان، ناحیه قشر اولیه مغز که اطلاعات بصری ارسال شده از شبکیه را دریافت، ادغام و پردازش می‌کند، به عنوان قشر بینایی شناخته می‌شود.

قشر بینایی بر اساس عملکرد و ساختار به پنج ناحیه مختلف (V1 تا V5) تقسیم می‌شود که V1 قشر بینایی اولیه است. مارک هیملبرگ، نویسنده ارشد این مقاله و محقق فوق دکترا در مرکز علوم عصبی و گروه روانشناسی دانشگاه نیویورک، توضیح می‌دهد: «ما متوجه شده ایم که می‌توانیم بر اساس ساختار منحصر به فرد قشر بینایی اولیه خود، میزان خوبی دید را پیش بینی کنیم. با نشان دادن اینکه تغییرات فردی در ساختار مغز بینایی انسان با تغییرات عملکرد بصری مرتبط است، می‌توانیم بهتر درک کنیم که چه چیزی زمینه‌ساز تفاوت‌ها در نحوه درک و تعامل افراد با محیط بصری خود است.»

همانند اثر انگشت، برجستگی‌ها و شیار‌های روی سطح مغز هر فرد منحصر به فرد است. با این حال، اهمیت این تفاوت‌ها به‌طور کامل درک نشده است، به‌ویژه وقتی صحبت از تأثیر آن‌ها بر رفتار‌هایی همچون توانایی ما برای دیدن می‌شود. هیملبرگ و همکارانش، جاناتان ویناور و ماریسا کاراسکو، استادان مرکز علوم عصبی دانشگاه نیویورک، به دنبال روشن کردن ارتباط این ویژگی‌های مغزی با نحوه‌ی دید ما بودند.

دانشمندان با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی کاربردی (fMRI)، اندازه قشر بینایی اولیه (یا V1) چندین نفر را ترسیم کردند. محققان همچنین مقدار بافت V1 را که این افراد برای پردازش اطلاعات بصری از مکان‌های مختلف در میدان دید خود اختصاص داده‌اند، اندازه‌گیری کردند. نتایج آن‌ها نشان داد که تفاوت در سطح V1 می‌تواند اندازه گیری حساسیت کنتراست افراد را پیش بینی کند. اولاً، افرادی که V1 بزرگ داشتند، حساسیت کنتراست کلی بهتری نسبت به آن‌هایی که V1 کوچک داشتند (بزرگترین مساحت سطح ۱۷۷۶ میلی متر مربع [mm2]و کوچکترین آن ۸۳۲ میلی متر مربع) بود. دوم، افرادی که V1 آن‌ها اطلاعات بصری پردازش بافت قشری بیشتری از یک ناحیه خاص در میدان دید خود داشتند، نسبت به افرادی که بافت قشر کمتری اختصاص داده شده به همان منطقه داشتند، حساسیت کنتراست بالاتری در آن ناحیه داشتند. کاراسکو نتیجه‌گیری می‌کند: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که تفاوت‌ها در ادراک بصری به طور جدایی‌ناپذیری با تفاوت‌ها در ساختار قشر بینایی اولیه در مغز مرتبط است.»