هدف بازتوانی بعد از آسیب های ورزشی برگرداندن ورزشکار به فعالیت فیزیکی نرمال، سلامت مناسب و عملکرد کامل می باشد. فاکتورهای متعددی شامل سن، سطح فعالیت فیزیکی، ساختار بدنی و تمرینات آماده سازی در زمان آسیب بر چگونگی برنامه بازتوانی موثر هستند و مشخص می سازند به چه سرعتی شما از آسیب بهبود خواهید یافت.
به گزارش هاژه اسپورت، روند بازتوانی عموما چهار مرحله دارد. انجام ندادن هر یک از این مراحل ممکن است شما را در معرض خطر آسیب مجدد قرار دهد و یا زمان بهبودی شما را طولانی نماید.
مرحله اول:
شامل کنترل التهاب و درد آسیب حاد است که معمولا از طریق عملیات PRICE (محافظت، استراحت، یخ، فشردن و بالا بردن) صورت می گیرد.
مرحله دوم :
مرحله دوم در بر گیرنده برقراری مجدد محدوده کامل حرکتی مفصل آسیب دیده می باشد. فیزیوتراپیست احتمالا تمرین هایی را پیشنهاد می کند که شما قادر هستید به تنهایی انجام دهید و یا باید یک فرد دیگر نیز کمک نماید تا اندام را در مفصل آسیب دیده تکان دهید. ورزش های تقویت کننده عضلانی در ادامه انجام می شوند، این حرکات معمولا با ورزش هایی ایزومتریک که تنها عضلات را شل و سفت می کنند و جابجایی در آنها صورت نمی گیرد شروع خواهند شد. ممکن است این حرکات با تمرین هایی که در آنها اندام در برابر مقاومت های جزئی قرار می گیرد ادامه یابند. وقتی شما حداقل قدرت لازم و محدوده نرمال حرکت مفصل را به دست آوردید، تمرین های دیگر شامل آنهایی که چابکی و پایداری را تسریع می کنند، اضافه می شوند ممکن است شما برنامه های کلی آماده سازی قلبی عروقی را نیز شروع کنید که احتمالا شامل دوچرخه سواری در مسافت طولانی، شنا کردن یا دویدن هستند تا از فقدان آمادگی پیشگیری شود.
مرحله سوم:
در مرحله سوم شما به الگوهای حرکتی که مربوط به ورزش خاص شما هستند برخواهید گشت. برای مثال توپ پرت کن ورزش بیس بال که از جراحی بر روی بازو بهبود یافته است، رها کردن توپ بیس بال را تمرین می کند.
مرحله چهارم:
وقتی شما به آمادگی قبل از آسیب رسیدید و توانستید حرکات نرمال را انجام دهید، پزشک یا فیزیوتراپیست احتمالا برنامه ای را پیشنهاد می کنند که شما را قادر به حفظ یا تقویت انعطاف پذیری، قدرت و استفامت می نماید.