کاک علی بدری 78 سال سن دارد و در پاوه زندگی می‌کند. کاک علی که پس از یک حادثه شکار بینایی‌اش را از دست می‌دهد برای امرار معاش به سراغ خیاطی می‌رود. مغازه ساده کاک علی با پای پیاده تا خانه‌اش 3 دقیقه راه است.

کاک علی یک روز قبل از تولد 20 سالگی‌‌اش در حالی که به شکار رفته بود و داشت اسلحه خود را پُر می‌کرد، به طور تصادفی دستش به روی ماشه می‌رود و شلیک می‌کند؛ گلوله به صخره‌ای که در کنارش بود برخورد؛  کمانه می‌‌زند، به چشمانش اصابت  و او را برای همیشه نابینا می‌کند.

کاک علی می‌گوید «نابینا بودن هرگز آسان نبوده است، اما آنچه مهم است قلب است و بینایی من در قلب من است».

کاک علی برای اندازه گیری قد مشتری‌هایش از ابزار چوبی مخصوصی استفاده می‌کند که آن را با علامت‌های خاصی حک کرده است. کاک علی پس از دست دادن بینایی‌اش چند ماه در خیاطی پدر مرحومش کار می‌کند اما بعدا تصمیم می‌گیرد مغازه خودش را باز کند.

علیرغم برنامه‌های توانمندسازی معلولان که توسط دولت‌ها در سال‌های اخیر صورت گرفته است اما هنوز آنچه لازم است در حق این قشر از جامعه ادا نمی‌شود. کاک علی می‌گوید که حقوق بسیار ناچیزی از بهزیستی می‌گیرد که اصلا کفاف زندگی را نمی‌دهد.

کاک علی همسرش را 9 سال پیش از دست داد. او هر جمعه بر سر مزارش می‌رود. کاک علی می‌گوید پس از اینکه بینایی‌‌ام را از دست دادم و می‌گفتند که دیگر نمی‌توانم از عهده مخارج زندگی بربیایم، پدر همسرم او را تحت فشار قرار داد که از من جدا شود اما او من را ترک نکرد.

کاک علی 8 فرزند دارد که 2تای آنها درگذشته‌اند؛ یکی در اثر تصادف و دیگری سال گذشته به دلیل سرطان. فرزندان باقی مانده او همگی متاهل هستند، اغلب به او سر می‌زنند و در کارهای خانه به او کمک می‌کنند.

کاک علی که در این سن و سال بسیار پر انرژی هست ،هر روز چند دست «ره‌نگ و چوخه» می‌دوزد. بسیار شوخ طبع هم هست. اجازه نمی دهد کسی به او کمک کند و می‌گوید «کمک؟!، من شبیه بچه هستم؟ فریب ظاهر من را نخورید. من به اندازه یک پسر 25 ساله با روحیه و شاداب هستم».