تاریخچه تلفن‌های همگانی در ایران
اولین تلفن همگانی ایران در دهه چهل نصب شد. این تلفنها از نوع هندلی بودند که چند سال بعد به تلفن‌های سکهای تبدیل شدند. در سال ۷۹ اولین نسل تلفن‌های کارتی عرضه شد که مزایای بهتری در مقایسه با تلفن‌های سکهای داشت، از جمله آگاهی مسوولان از وضعیت این تلفنها به علت داشتن سرور مرکزی، از طرفی مردم هم از تلفن‌های کارتی استقبال کردند؛ چراکه بههمراه داشتن یک کارت تلفن بهمراتب راحتتر از حمل یا تهیه چند سکه بود.
استفاده از تلفن همراه برای همه ما آنقدر عادی شده که شاید فراموش کرده باشیم زمانی نه خیلی دور، برای برقراری تماس تلفنی به باجه‌های زرد رنگی مراجعه میکردیم که در جایجای شهر خودنمایی میکردند.
اما امروزه با پیشرفت تکنولوژی و ازدیاد تلفن‌های همراه، کاربرد تلفن‌های همگانی در کل جهان کاهش چشمگیری یافته و حتی بسیاری از این کیوسک ها بدون استفاده مانده است.
همین موضوع باعث شده است که دیگر فروش کارت تلفن در دکه‌های روزنامه‌فروشی و سوپرمارکت‌ها آنقدرها برای مخابرات جذابیت نداشته باشد و کارت تلفن همگانی به سختی در بازار پیدا شود.
باتوجه به بلااستفاده بودن تلفن‌های همگانی در مهاباد، چرا از سطح شهر جمع‌آوری نمی‌شوند؟
آنچه که در معابر سطح شهر مهاباد می‌بینیم، کیویسک‌هایی فرسوده و قدیمی هستند که بی تفاوت از کنارشان گذر می‌کنیم. کیوسک‌ها قسمتی از پیاده‌روهای کم عرض شهر مهاباد را اشغال کرده‌اند بدون آنکه استفاده‌ای داشته باشند.
در شهرستان مهاباد، تلفن همگانی در مراکز زندان و پادگان ارتش کاربردی و برای شرکت مخابرات درآمدزا می‌باشند. کیوسک‌های سطح شهر نi تنها درآمدی برای شرکت مخابرات ندارند بلکه هزینه‌هایی هم جهت حفظ و نگه‌داری آن‌ها برای مخابرات به بار می‌آورند.
جمع‌آوری این کیوسک‌ها در حوزه اختیاری یک شهر نیست بلکه باید دولت باتوجه به عدم نیاز جامعه از تلفن‌های همگانی، دستور جمع‌آوری آن‌ها را برای کل کشور صادر کند.