جمعۀ خونین در قتلگاه نقده – پیرانشهر. اول مردادماه سال جاری در 3 حادثه جداگانه در محور پیرانشهر به نقده، 9 تن از شهروندان پیرانشهری جان خود را از دست دادند.
شهرستان پیرانشهر با حدود 4 درصد از جمعیت آذربایجان غربی، 25 درصد از آمار قربانیان فوتیِ حوادث رانندگیِ استان را به خود اختصاص داده است.
میزان مرگ و میر در این جادۀ مواصلاتی افزایش چشمگیری داشته و وضعیت بسیار نگران کننده است. کمتر خانواده‌ای را در پیرانشهر می‌توان یافت که داغدار مصیبت و تصادفات این جاده نباشد.
اگر چه بیش از 50 درصد ترانزیت کشور از مرز تمرچین پیرانشهر صورت می‌گیرد اما سهم این شهر از مواهب مرز، تنها استشمام گرد و خاک نفتکش‌ها، دود ماشین‌های سنگین، ترافیک غیر قابل تحمل مسافران و تحمل داغ مرگ عزیزانشان در جاده‌ها است. جاده‌های فرسوده و قدیمی، کە در گذشته بیشتر با مقاصد نظامی ساخته شده‌اند، جاده‌هایی که بوی مرگ و خون می‌دهند و تحمل این حجم از ترافیک و ترانزیت کالا را ندارند.
تیرماه سال 1393، خلیل محبت‌خواه، مدیرکل وقت راه و شهرسازی استان آذربایجان غربی در مصاحبه‌ای اذعان کرده بود که زیرسازی محور ارتباطی پایانه مرزی تمرچین به عنوان یکی از بزرگترین ظرفیت‌های ترانزیتی غرب کشور در آذربایجان غربی تا پایان امسال تکمیل می‌شود. 7 سال از این اظهار نظر می‌گذرد و تنها ۵ کیلومتر از جاده نقده به پیرانشهر به بهره‌برداری رسیده است.
اگرچه به ازای هر تردد در مرز پیرانشهر با اخذ عوارض جاده‌ای، درآمد مناسبی عاید دولت می‌شود اما این درآمد متناسب با هزینه‌هایی که برای این محور صورت می‌گیرد، نیست و بە فراخور اهمیت موقعیت اقتصادی شهرستان، به توسعه زیرساخت‌های آن توجە کافی نشده است.
کامل دلپسند، پژوهشگر مرز و توسعه می‌گوید: بدون شک هم اکنون مسئله مرگ و میر جاده‌ایِ مسیر پیرانشهر به نقده عمده‌ترین مسئله ساختاری مرزنشینان این منطقه مرزی است، اهمیت موضوع نه تنها از جنبه اقتصادی به جهت حجم مبادلات تجاری گذری و تامین معیشت حداقلی مرزنشینان و ذی نفعی حداکثر مرکزنشینان سرمایه دار، بلکه حتی به لحاظ سیاسی تعیین کننده‌ترین خواست و مطالبه مردمی بوده است که مشارکت سیاسی و انتخابشان بر اساس وعده اتمام پروژه نماینده محترم وقت بوده است؛ که بر اساس اطلاعیه رسمی نماینده محترم علی‌رغم تلاش وافر اداری به نظر نمی‌رسد به این زودی‌ها محقق شود.
کمال حسین‌پور، نماینده پیرانشهر و سردشت در مجلس شورای اسلامی در گفتگو با هاژه، عدم همکاری پیمانکار قبلی به دلایلی از جمله عدم تامین اعتبار، مهم‌ترین دلیل ناتمام ماندن این پروژه می‌داند.
حسین‌پور با اشاره به این موضوع به هاژه می‌گوید: با گذشت 6 سال از شروع پروژه، پیمانکار حتی 1 کیلومتر را آسفالت نکرده بود. به همین خاطر در مجلس در تذکری به وزیر راه و شهرسازی گفتم «آقای اسلامی آیا اگر خود و خانواده تان هر روز از این جاده عبور می‌کردید، حتی یک متر از این پروژه طی 6 سال آسفالت نمی‌شد؟ مردم خوب می‌دانند مسئولان این وزارتخانه به صورت تبعیض‌آمیز نسبت به تأمین اعتبار پروژه‌های راهسازی اقدام می‌کنند.»
حسین‌پور در ادامه می‌گوید: پروژه را طی یک مناقصه به پیمانکار دیگری واگذار کردیم. خرداد ماه سال جاری تجهیز کارگاه کرده است. روند کارها فعلا خوب پیش می‌رود. پیمانکار قول داده که تا آخر سال حداکثر 10 کیلومتر را آسفالت کند. البته مشکلاتی نیز داشتیم که باعث شده بعد از ورود پیمانکار جدید نیز پروژه کند شود. ارتش و اداره کل راهسازی مشکلاتی با هم داشتند. همچنین راضی کردن زمین‌دارهایی که اراضی‌یشان در مسیر پروژه بود کار سختی بود.
از حسین‌پور درباره نحوه هزینۀ عوایدی که توسط مرز تمرچین نصیب دولت می‌شود، پرسیدیم. او در پاسخ می‌گوید: در هیچ کجای ایران عواید دولت در مرزها، به شهرهای مرزی اختصاص نمی‌یابد، هرچند که شخصا در مجلس پیگیری مصوبه‌ای در این زمینه هستم.
عدم توسعه یافتگی شهرهای جنوب استان آذربایجان غربی می‌تواند دلایل بی‌شماری داشته باشد اما آنچه همه بر آن اتفاق نظر دارند نگاه تبعیض‌آمیز مسئولان استانی و کشوری‌ست. نگاهی که در آن، شهروندان این مناطق باید تاوان بی‌تفاوتی و سهل‌انگاری برخی را با مرگ خودشان بدهند.