متاسفانه امروزه به طور مستمر خبرهایی از تصرف و تخریب منابع طبیعی، محیط زیست و میراث فرهنگی را می شنویم و با وجود اینکه هنوز جای زخمی که هفته های قبل بر تن بافت تاریخی این شهر نشست، باقیست ، مجددا خبر از ایجاد خراشهایی دیگر را بر کالبد دیگر آثارتاریخی را می شنویم و می بینیم .ضروریست به این افراد گفت که هویت زدایی از شهر را متوقف کنید.

 مردم هر شهری یکی از افتخارات خود را پیشینه تاریخی سرزمین کهن شان می دانند، با اینحال این افراد بدون توجه به هویت تاریخی و در تناقضی آشکار با این رویکرد، آثار تاریخی را تخته سیاه، یادگار نویسی خود می بینند .

بادگار نویسی و حتی چسپاندن انواع اطلاعیه و عکس و پوستر توسط برخی افراد در محوطه های تاریخی از مسجد جامع گرفته تا خانه های تاریخی خیابان جمهوری اسلامی و از همه مهمتر اثر ارزشمند فقره قا نشان از جهل و بی توجهی، زذوذن تاریخ و داغ بی فرهنگی بر میراث فرهنگی است و این اقدامات موجب انزجار و تنفر دوستداران میراث فرهنگی و شهروندان  شده است .

 به اعتقاد عمده آحاد جامعه، فرهنگ یعنی نحوه برخورد مردم با میراث فرهنگی،محیط زیست و منابع طبیعی و اگر چه تغییر چنین رفتارهایی که نشان از یک بیماری مزمن می باشد کاری بس دشوار است اما هم مسئولین فعلی میراث فرهنگی با نظارتهای مستمر وهم همه ی نهادهای عمومی و شهری و روستایی با تدابیر فوری باید نسبت به این موضوع حساسیت و مسئولیت بیشتری نشان دهند .

با این اقدامات به کودکان خود تخریب میراث فرهنگی و محیط زیست و منابع طبیعی را یاد ندهیم و برای جبران این غفلت و داشتن جامعه ای برخوردار از حس مسئولیت پذیری و تعهد، نیازمند آموزش به شکل های مستقیم و غیر مستقیم در راستای ارتقا دانش، ایجاد نگرش، باورو آموزش مهارت های لازم برای تغییر رفتار نسلهای آتی هستیم وبرای اجرایی کردن این تفکر، باید از آموزش و پرورش و آموزش عالی، تشکلهای مدنی و رسانه ها شروع کرد .

درخواست برای مقابله با یادگارنویسی بر روی کالبد آثار تاریخی تنها یک درخواست بر اساس غرور مدنی نیست بلکه اعلام زنگ خطری برای نابودی با ارزش ترین شناسنامه و هویت تاریخی ملت و کشور است .