آزار جنسی کودکان از جمله آسیب‌‌هایی است که تاکنون به دلایل مختلفی نظیر آبروداری، از بین نرفتن قبح گناه و پایین نیامدن شاخص امنیت اجتماعی کودکان،با سکوت خانواده‌ها، کارشناسان و مسئولان مواجه شده است. اما بالا رفتن گزارش‌های این آسیب در سال‌های گذشته و جریحه‌دار شدن افکار عمومی از نمونه‌های رسانه‌ای شده‌ی آن، همگان را به این باور رسانده که زمان سکوت و پنهان‌سازی این رفتارهای بزهکارانه به پایان رسیده است.
کودک آزاری جنسی دامنه وسیعی از جمله مواردی مثل نمایش آلت تناسلی فرد بزرگسال به کودک، مجبور کردن کردن کودک به نشان دادن آلت تناسلی خویش به فرد بزرگسال، اغوا نمودن و یا اجبار کودک به وارد شدن در هرگونه رفتار جنسی غیر قانونی، استفاده و بهره‌کشی از کودک در فحشاء و دیگر رفتارهای جنسی را در بر می‌گیرد.
هر چند به دلایل اخلاقی و حیثیتی به دست آوردن آمار قابل اتکایی در زمینه شیوع کودک آزاری جنسی میسر نیست اما برآورد سازمان بهداشت جهانی نشان می‌دهد که 20 درصد از زنان و 5 تا 10 درصد مردان در کودکی مورد آزار جنسی قرار می‌گیرند.
آثار مخرب و بسیار شدید این نوع از کودک آزاری از یک سو و از سوی دیگر امتناع کودکان آزار دیده از افشای چنین وقایعی که اقدام به موقع برای درمان و رفع مخاطرات بعدی را غیر ممکن می‌کند بر عمق خطر این نوع کودک آزاری می افزاید. بسیار اتفاق افتاده است کودکانی که مورد تجاوز قرار گرفته‌اند در بزرگسالی به منظور انتقام، اقدام به تجاوز به اطفال نموده‌اند.
امکان سواستفاده جنسی از کودک ، چیزی است که اکثر والدین ترجیح می‌دهند درباره آن فکر نکنند. اما این امر اتفاق می‌افتد و متاسفانه اغلب یکی از نزدیکان کودک در این امر دخیل است که می تواند با ایجاد یک پوشش عاطفی بر پایه ترکیبی از راز داری و تهدیدهای ضمنی، موضوع را مخفی نگه دارد.
مهران یوسفی رئیس سازمان بهزیستی مهاباد به هاژه می‌گوید: آموزش مهم‌ترین عامل پیشگیری از کودک آزاری جنسی است. فاکتوری که باید از جانب سیستم آموزشی کشور و خانواده‌ها به طور جدی دنبال شود.
او در ادامه می‌گوید: متاسفانه آنچه باید درباره‌ی رفتار جنسی به کودکان در خانواده گفته شود نادیده گرفته شده است و همین باعث شده کودک درباره‌ی حریم خصوصی و بایدها و نبایدها بدن خود بی اطلاع بماند. این موضوع یکی از عواملی است که می‌تواند زمینه‌ساز کودک آزاری جنسی شود.
یوسفی می‌گوید: کودکان باید فرا گرفته باشند که دیگران حق دست و نگاه کردن به اندام‌های بخصوص خصوصی آنها را ندارند و اگر فردی قصد تعرض داشته باشد، باید به والدین‌شان اطلاع دهند. کودکان باید آموزش ببینند که هرگونه تعرض را بدون هیچ حس شرمساری و مخفی کاری بیان کنند.
در آزار جنسی معمولا فرد آسیب دیده به دلیل شرمساری، اتفاق را مخفی می‌کند بنابراین والدین باید حواس‌شان به تغییر رفتار ناگهانی فرزندشان باشد.
یونس قادری مددکار اجتماعی ضمن اشاره به اینکه کودک آزاری می‌تواند از جانب گروه همسالان نیز صورت بگیرد به هاژه می‌گوید: آموزش در این زمینه بهترین راهکار برای پیشگیری است. منزوی شدن و پنهان‌کاری کودک از علایمی است که باید در صورت مشاهده در رفتار کودک نسبت به آن نگران بود.
امیر قادری، کارشناس مددکاری اجتماعی به هاژه می‌گوید که ترس، اضطراب، بی‌قراری، پرخاشگری مشکلات جسمی و یا هرگونه رفتارهای ناگهانی در کودکان و نوجوان باید جدی گرفته شود و رفتارهای آنها ارزیابی شود.
او ادامه می‌دهد:
هر چیزی که با لباس زیر (زیرپوش، شورت، زیرشلواری) پوشانده شود عضو خصوصی است و هیچکس حق ندارد به آن دست بزند، یا بخواهد آن را ببیند و درباره اش حرف بزند.
بدن کودک فقط متعلق به خودش و اختیار بدنش فقط دست خودش است؛ نه هیچکس دیگر. پدر و مادر هنگام حمام، و پزشک و پرستار هنگام معاینه با اجازه او فقط می توانند به بدن کودک دست بزنند.
نه گفتن حق کودک است؛ کودک حق نه گفتن دارد و باید به او یاد داد که این حق اوست و نباید از نه گفتن احساس خجالت یا ناراحتی کند. وقتی کودک نه گفتن را یاد بگیرد و آن را حق خود بداند، یاد می‌گیرد که اختیار بدن و احساساتش دست خودش است. .
رازهای بد نباید راز بمانند. بزرگترین ابزار کودک‌آزار مخفی‌کاری است؛ کودک باید یاد بگیرد درباره رازهایی که او را ناراحت می‌کنند حرف بزند. به او یاد دهید بین راز خوب (پنهان کردن هدیه) و راز بد تفاوت وجود دارد و رازی که ناراحتش می‌کند نباید راز بماند.
شهروندان مهابادی در صورت مشاهده‌ی هرگونه کودک آزاری می‌توانند با اورژانس اجتماعی شهرستان به شماره 123 تماس حاصل کنند. مددکاران اجتماعی و روانشناسان سازمان بهزیستی در محل و در اسرع وقت پاسخگوی شما خواهند بود.