می توان بخشی از رفتارهای انسان را در انعکاس معماری محیط و نحوه ساماندهی فضاهای آن، تحلیل و تفسیر کرد. محو شدن مرز فضا – زمان در روزهای قرنطینه و دورکاری، رفتارهای جدیدی را در زندگی شهری ایجاد کرده است. تجربه ای عجیب و پیچیده و همچنین قابل تأمل که به تعریف جدیدی از کارکردهای گوناگون معماری خانه می پردازد. مکانی که علاوه بر استراحت (خواب) و زیستن در پایان روز، پاسخگوی عملکردهای دیگری چون: تحصیل، کار، آموزش، تفریح، تعامل، بازی، ورزش و بسیاری دیگر از نیازهای انسان باشد. محدودیت های حرکتی در این روزها و ماندن در خانه، اهمیت انعطاف پذیری و کاربری های چندگانه این مکان را بیشتر نشان می دهد. مکانی که غیر از مفاهیم سرپناه و زندگی، حیطه های دیگری را در خود جای داده است.         

همسان سازی تناسب و هماهنگی محیط با انسان ها (همساختی کالبد و رفتار)؛ مفهومی در علوم رفتاریست که به بیان رفتارهای ناشی از معماری محیط می پردازد. تعریفی که اعمال انسانی را در " موقعیت " معنا می کند. شاید بتوان ادعا کرد که بخش زیادی از آشفتگی این روزها به دلیل برهم خوردن تعادل و عدم توازن بین معماری (خانه) و رفتارهای ناشی از آن می باشد. هزینه های روانی که با توجه به عدم هماهنگی مناسب میان کالبد و رفتار، در هم ریختگی معادلات ذهنی و رفتاری جامعه را ایجاد کرده است.

با توجه به نهادینه بودن کار، پویایی و حرکت در ذات بشر، ایجاد تعادل و تناسب در شرایط بحران اپیدمی برای انسان، معنای معماری خانه را وارد مرحله دیگری کرده است. تجربه این چالش می تواند بینش جدیدی را از تفهیم انعطاف در معماری خانه ها و اهمیت فضاهای سوم (نیمه باز یا نیمه بسته) در همنشینی با فضاهای داخلی و خارجی ایجاد کند. فضاهایی مانند: تراس ها، ایوان ها، مهتابی، حیاط، بام و غیره که نقش ارتباطی بین اندرونی و بیرونی خواهند بود. بینشی که شاید در پساکرونا، تصویر ما را از معماری فضای خانه تغییر دهد و پنجره ای جدید برای دریافت نور بگشاید که شاید پنجره ها، همیشه واسطه ای هستند برای دیدن کوچه خوشبخت.