این مقاله در پنجم آوریل (۱۷فروردین) منتشر شده و بعنوان یکی از سناریوهای محتمل درباره کووید-۱۹ قابل بررسی است و نه طبعا، نظر قاطع و مورد اجماع پزشکان و محققان.
کووید-۱۹ همه ما را فریب داده بود اما اکنون ممکن است سرانجام راز آن را یافته باشیم. در ۳تا۵ روز گذشته، کوهی از شواهد حکایتی از نیویورک، ایتالیا ، اسپانیا و غیره در مورد کووید-۱۹ و ویژگی‌های بیمارانی که شدیدا بیمار می‌شوند، منتشر شد. این شواهد تنها بر روی هم انباشته نشد، بلکه منجر به یک اجماع عمومی در موردی شد که توسط برخی از مطالعات قبلی که کمتر شناخته شده‌اند، تأیید می‌شود و نشان می‌دهد که ما در تمام این مدت در مورد کووید-۱۹ در اشتباه بودیم.
خوب، تعداد کمی از افراد صحیح فکر می‌کردند (ترامپ)، به‌خصوص که از هیدروکسی کلروکین به همراه آزیترومایسین برای پیشگیری از این ویروس استفاده می‌کردند، که ما در این مقاله به آن خواهیم رسید.
کووید-۱۹ سبب "ذات‌الریه" و سبب "سندرم دیسترس تنفسی حاد(ARDS)"، نمی‌شود. حداقل سبب ARDS، با پروتکل‌های درمانی و روش‌هایی که با آنها آشنا هستیم، نمی‌شود. استفاده از ونتیلاتور تنها راه‌حل اشتباه برای درمان این بیماران نیست؛ بلکه لوله‌گذاری با فشار زیاد (high pressure intubation) نیز یکی از اشتباه‌های دیگر است و در واقع می‌تواند باعث آسیب بیشتر به ریه شود.
نیازی به گفتن عوارض ناشی از اسکار تراکیال و زخم‌ها با توجه به مدت زمان لوله‌گذاری مورد نیاز، نیست. این روش‌ها ممکن است در حال حاضر برای بیمارانی که دیگر درمان آنها با توجه به دانش جدیدی که به‌دست آورده‌ایم دیر شده باشد، انجام شود؛ اما حرکت به جلو برای یافتن یک پروتکل جدید درمانی، می‌تواند درمان اشتباه این بیماران را متوقف کند.
در حدود ۴۸ساعت گذشته، اکتشافات بزرگی صورت گرفت. محققان دریافتند که کووید-۱۹ با اتصال به گروه‌های هِم در هموگلوبین موجود در گلبول‌های قرمز خون، باعث ایجاد هیپوکسی طولانی‌مدت و پیشرونده می‌شود و بدن را از دریافت اکسیژن محروم می‌کند. میزان اشباع اکسیژن خون به‌سادگی افت می‌کند و این چیزی است که در نهایت منجر به نارسایی اندام‌ها می‌شود و بیمار را از پا در می‌آورد، نه ARDS یا ذات‌الریه.
تمام آسیب‌های ریوی که در سی‌تی‌اسکن مشاهده می‌کنید؛ مربوط به رها شدن آهن اکسیداتیو از گروه‌های هِم در هموگلوبین است که بیش از توان دفاعی طبیعی بدن در برابر استرس اکسیداتیوی است که در ریه اتفاق می‌افتد و باعث ظهور کدورت گراندگلاس همواره دوطرفه در ریه‌ها می‌شود. بیمارانی که روزها یا هفته‌ها بعد از بهبودی دوباره در بیمارستان بستری می‌شوند و از لوکوانسفالوپاتی تاخیری پس از هیپوکسی رنج می‌برند، این مفهوم را تقویت می‌کنند. در حقیقت، بیماران مبتلا به کووید-۱۹ از هیپوکسی رنج می‌برند؛ علیرغم اینکه هیچ نشانه‌ای از خستگی تنفسی (respiratory ‘tire out’ or fatigue) ندارند.
در این مقاله تجزیه و تحلیل کل فرآیند، را برای شما توضیح می‌دهیم:
گلبول‌های قرمز خون اکسیژن را از ریه‌های شما به تمام اندام‌ها و بقیه بدن منتقل می‌کند. گلبول‌های قرمز می‌توانند این کار را به لطف هموگلوبین انجام دهند، پروتئینی که متشکل از چهار مولکول "هِم" است.
مولکول‌های هِم، دارای نوع خاصی از یون آهن هستند که به طور طبیعی در حالت آزاد کاملا سمی است؛ اما همین یون آهن در مولکول هِم در مرکز یک پورفیرین که مانند یک کانتینر است، قفل می‌شود. به این ترتیب، یون آهن می‌تواند تحت‌کنترل باشد و با خیال راحت توسط هموگلوبین حمل می‌شود. اما یون آهنی که در پورفیرین محبوس شده، می‌تواند در هنگام ورود به ریه‌ها، به اکسیژن متصل شود.
هنگامی که گلبول‌های قرمز به آلوئول‌ها یا کیسه‌های کوچک موجود در ریه‌های شما (که همه تبادل گاز در آنها اتفاق می‌افتد) می‌رسند؛ این یون آهن خاص می‌تواند بین حالت‌های FE2 + و FE3 + با تبادل الکترون تغییر کند و به مقداری اکسیژن متصل شود تا در جای دیگری از بدن O2 را تحویل دهد.
در اینجا کووید-۱۹ وارد می‌شود و گلیکوپروتئین‌های ویروسی به مولکول هِم متصل می‌شوند و با این کار، یون آهن اکسیداتیو خاص و سمی، جدا و آزاد می‌شود. آهن اکسیداتیو اساسا از قفس خود خارج می‌شود و اکنون آزادانه به‌تنهایی در اطراف گردش می‌کند. این گردش آزادانه آهن اکسیداتیو به دو دلیل خطرناک و مضر است:
۱) بدون یون آهن، هموگلوبین دیگر نمی‌تواند به اکسیژن متصل شود. هنگامی که همه هموگلوبین‌ها دچار اختلال شوند، گلبول قرمز به طور اساسی به یک کابین کامیون بدون هیچ تریلری تبدیل می‌شود که امکان ذخیره محموله‌ای را ندارد و بی‌فایده می‌شود و فقط با ویروس کووید-۱۹ متصل به پورفیرین، در حال چرخش است. تمام این کامیون‌های بی‌فایده که اکسیژن زیادی با آنها منتقل نمی‌شود، چیزی هستند که منجر به کمبود اشباع یا افت سطح اشباع اکسیژن بیمار می‌شود.
این اشتباه است که فرضیه ARDS سنتی را در نظر بگیریم و بطور اشتباه این بیماری را درمان کنیم. این وضعیت بیشتر شبیه به مسمومیت با مونوکسیدکربن است، که در آن مونوکسید کربن به هموگلوبین متصل می‌شود و بدین‌ترتیب، دیگر قادر به حمل اکسیژن نیست. در این موارد ، ونتیلاتورها علت اصلی را درمان نمی‌کنند. ریه‌های بیمار خسته نیستند، آنها خوب هوا را پمپ می‌کنند. گلبول‌های قرمز خون نمی‌توانند اکسیژن را حمل کنند.
در عفونت کووید-۱۹، هموگلوبین مبتلا، به طور دائمی توانایی خود برای حمل اکسیژن را از دست می‌دهد؛ زیرا یون آهن خود را از دست داده است، برخلاف مسمومیت با مونوکسید کربن که در نهایت مونوکسید کربن می‌تواند، از هموگلوبین جدا شود و قابلیت حمل اکسیژن به هموگلوبین بازگردد.
بدن که پس از آلوده شدن به ویروس کرونای۲ با کمبود ظرفیت حمل و تحویل اکسیژن مواجه می‌شود، به کلیه‌ها فرمان می‌دهد که هورمون‌هایی مانند اریتروپویتین را آزاد کنند تا به کارخانه‌های مغز استخوان بگوید تولید سلول‌های قرمز خون جدید را با هموگلوبین تازه و کاملا کارآمد افزایش دهند تا با این تولید، کمبود ظرفیت حمل بار اکسیژن و تحویل آن را جبران کند. به همین دلیل است که هموگلوبین فرد مبتلا بالا می‌رود؛ اما با کاهش اشباع اکسیژن خون روبه‌رو هستیم که یکی از سه شاخص اصلی از شرایط بحرانی در یک بیمار است.
۲) این یون آهن کوچک به همراه میلیون‌ها آهن دیگر که از مولکول‌های هِم دیگر رها شده‌اند، اکنون آزادانه در خون شما شناور می‌شوند. همانطور که قبلا نیز اشاره کردیم، این نوع یون آهن بسیار واکنش‌پذیر است و باعث آسیب اکسیداتیو می‌شود. واضح است که در حالت طبیعی، این اتفاق در بدن ما به طور محدود رخ می‌دهد و ما مکانیسم‌هایی برای تمیز کردن و دفاع برای حفظ تعادل در بدنمان داریم. به‌خصوص، ریه‌ها دارای سه دفاع اولیه برای حفظ "هموستاز آهن" هستند که دو مورد آن در آلوئول‌ها وجود دارد.
اولین مورد از این دو، ماکروفاژها هستند که به دور آن می‌چرخند و هرگونه رادیکال آزاد مانند آهن اکسیداتیو را می‌بلعند. دوم، لایه‌ای است که دیواره آلوئول‌ها را مفروش کرده و به نام سطح اپیتلیال شناخته می‌شود که دارای یک لایه نازک از مایع است که حاوی غلظت بالایی از مولکول‌های آنتی‌اکسیدانی مانند اسید آسکوربیک (AKA ویتامین سی) و مولکول‌های آنتی‌اکسیدان دیگر است. معمولا مولکول‌های آنتی‌اکسیدان به اندازه کافی برای یون‌های سرکش طبیعی وجود دارند، اما با ابتلا به کووید-۱۹ که در بدن شما در حال پیشرفت است، حالتی مانند آزاد شدن همه زندانیان از زندان ایجاد می‌شود؛ یون‌های آهن اکسیداتیو بیش از حد زیاد هستند و شروع به غلبه بر سیستم آنتی‌اکسیدانی ریه شما می‌کنند و بنابراین، روند استرس اکسیداتیو ریوی آغاز می‌شود.
این وضعیت منجر به آسیب و التهاب و همه چیزهای ناگوار و آسیب‌هایی می شود که در سی‌تی‌اسکن ریه‌های بیمار کووید-۱۹ مشاهده می‌کنید. آیا تاکنون توجه کرده‌اید که این آسیب‌ها چرا همیشه دوطرفه هستند؟ هر دو شش به طور همزمان؟! ذات‌الریه به‌ندرت چنین کاری را انجام می دهد، اما کووید-۱۹ این کار را انجام می‌دهد.
هنگامی که بدن شما از کنترل خارج شد، تمام کامیون‌های اکسیژن شما بدون هیچ‌گونه حمل باری(اکسیژن) در حال گردش هستند و مقدار زیادی از این شکل سمی آهن در جریان خون شما در سراسر بدن به حرکت در می‌آید و وارد سایر ارگان‌های بدن می‌شود. درحالیکه ریه‌ها دیگر قادر نیستند از پس این استرس اکسیداتیو شدید برآیند، جریان خون فاقد اکسیژن وارد اندام‌ها می‌شود و اندام‌ها با کمبود شدید اکسیژن روبرو می‌شوند. کبد شما در تلاش است تا تمام تلاش خود را برای از بین بردن این آهن سمی و به دام انداختن آن در "سرداب آهن" انجام دهد که البته بیش از حد توان کبد است و درحالیکه با کمبود اکسیژن مواجه است و با تمام هموگلوبین شما که در حال از دست دادن یون‌های آهن خود است، در نبرد است؛ با آزاد کردن آنزیمی به نام آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، فریاد "کمک" سر می‌دهد و می‌گوید که من در حال آسیب هستم! و این دومین نشانه از سه شاخص اصلی ورود بیمار به فاز بحرانی است.
سرانجام، اگر سیستم ایمنی بیمار به‌موقع نتواند با ویروس مقابله کند، قبل از اینکه اشباع اکسیژن خون بیمار خیلی کم شود، چه ونتیلاتور باشد و چه نباشد؛ اندام‌های بدن خاموش می‌شوند. بدون وجود سوخت، کار آنها پایان می‌یابد. تنها راهی که می‌تواند به ادامه کار ارگان‌ها کمک کند، رساندن حداکثر اکسیژن به بیمار است؛ حتی یک محفظه hyperbaric، در صورت وجود اکسیژن ۱۰۰درصد در چند اتمسفر فشار، فقط می‌تواند به هموگلوبین‌های عملکردی باقیمانده، فرصتی برای حمل مقدار کافی اکسیژن به اندام‌ها بدهد و آنها را زنده نگه دارد. اما این اتاق‌های پرفشار اکسیژن به اندازه همه بیماران وجود ندارد و بنابراین، رساندن گلبول‌های قرمز تازه با هموگلوبین طبیعی به شکل انتقال خون، شاید بهترین راهی باشد که بتواند بیمار را نجات دهد.
نکته اصلی این است که، درمان بیمارانی که یون‌های آهن آنها از هموگلوبین‌شان جدا شده و هموگلوبین را غیرطبیعی و بدون عملکرد کرده، با لوله‌گذاری ونتیلاتور بیهوده است؛ مگر اینکه فقط امیدوار باشیم که سیستم ایمنی بدن بیمار به‌موقع جادوی خود را انجام دهد.
بهترین سناریو؟
قبل از اینکه علائم بیش از حد پیشرفت کند، رژیم درمانی را آغاز کنیم. هیدروکسی‌کلروکین همراه با آزیترومایسین نتایج خوبی را به همراه داشته، اما منتقدان زیادی دارد. اما من توضیح می‌دهم که چرا موثر است.
پلاسما بهمراه آنتی‌بادی‌ها را فراموش کنید، زیرا ممکن است در مراحل ابتدایی موثر باشد؛ اما اگر بیماری پیشرفت کرده باشد، به مقادیر بسیار بیشتری نیاز خواهد داشت. بیمار به "کل اجزای خون" نیاز دارند: آنتی‌بادی‌ها و گلبول‌های قرمز. ارسال مهمات برای سربازی که از قبل در میدان نبرد دچار خونریزی شده فایده‌ای ندارد، باید آن مهمات را به همراه درمان ارسال کرد.
داستان هیدروکسی‌کلروکین
تمام این انتقادات اشتباه و غیرسازنده که رسانه‌ها علیه کلروکین (صرفا به دلایل سیاسی) ایراد کردند، با این مقاله رد خواهد شد. رسانه‌ها فعالانه به مبارزه با گفته‌های "مرد نارنجی بد(ترامپ)" پرداختند که به قیمت از دست رفتن هزاران زندگی تمام شد، شرم بر آنها باد.
کلروکین چگونه کار می کند؟ کلروکین به همان روشی که در مالاریا، عمل می‌کند. مالاریا توسط یک انگل تک‌سلولی که وارد گلبول‌های قرمز خون می‌شود و هموگلوبین را بعنوان منبع غذایی مصرف می‌کند، ایجاد می‌شود. دلیلی که کلروکین برای مالاریا موثر است، همان دلیلی است که برای کووید-۱۹ موثر است؛ اگرچه جزئیات عملکرد آن کاملا درک نشده است. گمان می‌شود که این ماده به DNA متصل شود و در توانایی جادویی انگل برای کار بر روی هموگلوبین اختلال ایجاد می‌کند. به‌نظر می‌رسد همان مکانیسم جلوگیری از دسترسی انگل مالاریا به هموگلوبین و جلوگیری از بلعیدن آن، در مورد جلوگیری از اتصال کووید-۱۹ (در اصل این ویروس قطعات کوچکی از ماده ژنتیکی در یک پاکت است) به مولکول هِم انجام می‌شود.
علاوه بر این، هیدروکسی کلروکین (نوع جدیدی از کلروکین قدیمی معمولی) pH را کاهش می‌دهد که می‌تواند در تکثیر ویروس اختلال ایجاد کند. باز هم، درحالیکه جزئیات کامل آن مشخص نیست، کل فرضیه این درمان احتمالی "تغییر بازی" و جلوگیری از تخریب یا خورده شدن هموگلوبین، چه به دلیل مالاریا و چه به دلیل کووید-۱۹ است.
دیگر رسانه‌ها و شبه‌پزشکان نمی‌توانند در برج‌های کوچک عاج خود بنشینند و اعلام کنند که مصرف این دارو بیهوده و عبث است، زیرا مالاریا توسط انگل ایجاد می‌شود؛ درحالیکه کووید-۱۹ یک بیماری ویروسی است! آنها هرگز نمی‌دانند که یک دارو لازم نیست که حتما به طور مستقیم بر روی پاتوژن عمل کند تا مؤثر باشد. گاهی اوقات فقط کافی است جلوی کاری که این ویروس با هموگلوبین می‌کند، گرفته شود.
نتیجه‌گیری نهایی
ابتدا باید ونتیلاتورهای اورژانس مجددا مورد بررسی قرار گیرند. اگر شما بیماری را در دستگاه تهویه هوا قرار می‌دهید زیرا آنها در حال رفتن به اغما هستند و برای زنده ماندن به تنفس مکانیکی احتیاج دارند، خوب قبول است. اما به سیستم ایمنی بدن فرصت دهید تا ویروس را از بین ببرد.
اما اگر بیمار بهوش باشد، او را در محیطی با اکسیژن بالا نگاه دارید. اگر مجبور شدید حداکثر میزان اکسیژن را در اختیار بیمار قرار دهید. اگر ناگزیر به استفاده از ونتیلاتور هستید، این کار را با فشار کم اما حداکثر اکسیژن انجام دهید. ریه‌های آنها را با ماکزیم فشار مثبت انتهای بازدمی (PEEP) پاره نکنید. شما به آنها صدمه بیشتری وارد می‌کنید؛ زیرا در حال درمان بیماری به روشی اشتباه هستید.
در حالت ایده‌آل چه نوع درمانی باید انجام شود؟
۱. از رشد و تکثیر ویروس جلوگیری کنید. در اینجا" CHQ + ZPAK + ZINC" یا سایر روش‌های درمانی ضد رتروویروس‌ها که در حال مطالعه هستند، نقش مهمی بازی می‌کنند. هرچه ویروس کمتر شود، هموگلوبین‌های کمتری آهن خود را از دست می‌دهند و شدت بیماری پایین‌تر و آسیب کمتر می‌شود.
۲. روش‌های درمانی که برای هر فردی با هموگلوبین غیرطبیعی یا نقص عملکرد گلبول‌های قرمز استفاده می‌شود. مثلا انتقال خون، را به‌کار بگیرید و بیماری واقعی را درمان کنید. اگر فکر می‌کنید پلاسما را با آنتی‌بادی به آنها بدهید، ممکن است موثر نباشد؛ دوباره فکر کنید و به آنها خون به‌همراه آنتی‌بادی بدهید، یا حداقل خون و سپس به دنبال آن پلاسما همراه با آنتی‌بادی بدهید.
۳. اکنون که ما در مورد چگونگی عملکرد این ویروس و تأثیرگذاری بر بدن مطالب بیشتری می‌دانیم، طیف گسترده‌ای از گزینه‌های درمانی بر روی ما باز خواهد شد.
۴. به چین اعتماد نکنید. آنها حقایق را پوشاندند و باعث انواع و اقسام مرگ و قتل‌عام شدند. چه به دلیل این بیماری و چه به دلایل اقتصادی. موج‌های این بیماری همه‌گیر، برای ده‌ها سال احساس خواهد شد.
منبع:
http://web.archive.org/web/20200405061401/https://medium.com/@agaiziunas/covid-19-had-us-all-fooled-but-now-we-might-have-finally
-found-its-secret-91182386efcb