اولین قدم سیامند رحمان برای جاودانگی با شکست معلولیت رقم خورد، رحمان را که متولد اول فروردین ماه ۱۳۶۷ شهرستان اشنویه بود همگان بعنوان پسری مهربان و دوست داشتنی می‌شناختند که علیرغم معلولیت مادرزادی و نشستن زودهنگام بر ویلچر، تسلیم محدودیت نشد و با خودباوری و شناخت استعداد و توانایی خود در زور بازو و تمرین و پرورش عضله‌های قدرتمند دستش، نامش برای همیشه بر سر زبانها افتاد.
پس از شکست سنگین معلولیت توسط این پسر خونگرم و متبسم کورد، او قله‌های موفقیت را در ورزش وزنه‌بردار یکی پس از دیگری فتح کرد، اوج محبوبیت او پس از قهرمانی در مسابقات پارالمپیک لندن ۲۰۱۲ بود، زمانی که پرچم ایران با درخشش این جوان اشنویه‌ای در سنگین ترین ورزش پارالمپیک با افتخار به اهتزاز درآمد و با طنین سرود ملی دل ملتی بزرگ را شاد کرد.
یک قهرمان اصیل هیچگاه عقب نشینی نمی‌کند ستاره بخت سیامند در پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ دوباره درخشید و رحمان به رقیبانش اجازه‌ی خودنمایی نداد، البته که قهرمانی این بزرگمرد به پارالمپیک محدود نشد و او با قدرت نمایی بلامنازع در وزنه برداری معلولان و درو کردن پنج طلای جهانی سالها اجازه‌ی خودنمایی را از رقیبان قدر قدرت جهانی‌اش گرفته بود، بصورتی‌که هرجا سیامند حضور داشت پرچم ایران بالا بود و سرود ملی طنین انداز می‌شد، مصداق این ادعا را باید سه نشان زرین از بازی‌های پاراآسیایی گوانگجو ۲۰۱۰، اینچئون ۲۰۱۴ و جاکارتا ۲۰۱۸ و عنوانهای قویترین مرد پارالمپیکی جهان دانست.
اما قدرت شگرف بازوان این قهرمان، تنها برگ برنده این مرد خنده رو در میادین ورزشی نبود، سیامند با اخلاق حسنه و درخور و شایسته بزرگمردان ورزشی نشان داد که رمز جاودانگی و پهلوانی شاخصی به مراتب بالاتر و ماورای زور بازو دارد، سیامند رحمان با شایستگی تمام علاوه بر فتح قله‌های قهرمانی و ثبت مکرر رکوردهای جهانی، یک چهره مردمدار نیز بود که همواره در برابر مسائل و دغدغه‌های اجتماعی موضع مردمی داشت و همین خصیصه انسانی نیز لقب جهان پهلوان را برای این ابر مرد بشاش به ارمغان آورد.
موفقیت در سخت‌ترین و نفس گیر ترین رشته‌ی ورزشی جهان کار ساده‌ای نیست و غالبا قهرمانان این رشته‌های فوق سنگین سالهای پر استرس و مالامال از تمرین‌های سخت و تلاش و زحمت‌های شبانه روزی را تجربه کرده‌اند که نمی‌توان از کنار آنها به آسانی گذشت،بر خلاف این رویه‌ی مرسوم سیامند در مسیر قهرمانی چنان ثابت قدم و خونسرد بود که روزنامه‌ها مدال طلای او را «به آسانی آب خوردن» تیتر می‌زدند.
یک نکته مهم در زندگی قهرمان بلامنازع عرصه‌ی وزنه برداری جهان انگیزه‌ی والای او از تلاشش برای پیروزی بود، سیامند رحمان به اعتراف خود و اقرار نزدیکانش هیچگاه برای خود وزنه نزد، این فوق ستاره و قهرمان ملی همیشه به عشق به وطن و مردم بر روی سکوی قهرمانی می‌رفت و افتخار شادی مردم و هموطنانش را تنها دلگرمی برای کسب مدال طلا می‌دانست.
اگرچه سیامند رحمان امشب پر کشید و این اسطوره‌ی بی‌بدیل دیگر در میان ما نیست، اما نمی‌توان او را ندید، یادگاری‌هایش را لبخندهای شیرینش را و هیجانات خاص پس از قهرمانی‌هایش را احساس نکرد، از امشب فقط جسم سیامند در میان ما نیست، یاد و خاطره و انسانیت این جوان خونگرم کورد تا ابد در این مرز و بوم جاودانه است خاصتا در این رونق بازار منیّت و کسادی بازار انسانیت، سیامند برای همیشه زنده است.